dinsdag 2 augustus

Geniet

We gaan even terug naar gisteren, we waren laat met de blog. Terwijl we na het eten de blog van eergisteren ook nog moesten lezen. Aan het eind van de bijeenkomst lezen we de blog ook voor en kijken we uit naar de reacties, die we ook voorlezen aan de hele groep. Er wordt uitgekeken naar de reacties van familie en bekenden. Na onze warme hap, speciaal voor de groep gemaakt, hadden we het ultieme toetje voor de meeste. Als we in het hotel eten, krijgen we een toetje na. Dit was twee jaar geleden niet zo. De kosten voor de maaltijd zijn maar liefst één euro gestegen vergeleken met de eerste editie van “De Jeugd voor Gambia”.  We hadden een pannenkoekje met een bolletje vanille ijs en met daarop een sliert honing. Een enkeling is niet gek op pannenkoek en deelt hem met de groep. De honing wordt door iedereen geaccepteerd. Gewoon even stil aan tafel.

Vanmorgen zit om zes minuten over half acht iedereen aan het ontbijt en wordt er goed gegeten, hard werken maakt hongerig. De ziekenboeg is leeg, een enkeling heeft nog wat last van een voorspoedige buikloop. Er is niemand die klaagt, we genieten van het leven hier.

Kwart over acht verzamelen we ons op de parkeerplaats voor vertrek. Christine roept telkens dat ze foto’s van vogels, vlinders en mooie bloemen wil. Dit voor kaartjes die ze samen met haar dochter Miriam maakt, de opbrengst van de verkoop is dan voor haar werk in Gambia. Één van mijn favorieten mag er nog steeds niet op van haar. Dan maar een open sollicitatie bij Miriam. Één zeer vredelievende vogel en grote opruimer van de natuur. Ze vallen geen enkel levend wezen aan en ruimen alle dode dieren op. De gier, een prachtig dier en een mooie verbeelding van de kringloop van het leven. Al cirkelend in de lucht, zittend op een schutting of liefst op een kale boom wachten ze netjes op hun beurt. Ze besparen ons een hoop stank, om over vliegen, maden en ander ongedierte niet te spreken. Hij ziet er zo vies uit en eng, vinden de dames en willen dat niet op een verjaardag- of feestkaart. Iemand zei zelfs: “dan lijkt het net een rouwkaart”, vreemde vorm van een uitvaart vind ik persoonlijk. Jammer hij straalt kracht uit zonder een vlieg kwaad te doen. Zie de foto’s. Mariëtte, onze foto editor, heeft er vast een paar.

Op school verdelen we ons om het schilderwerk vandaag af te ronden en het schoonmaken van de lokalen achterop. De keuken krijgt vandaag de wandtegels en er wordt gepleisterd. De wall of fame blijft ruw en kaal, om onze namen niet te beschadigen. De schoolbanken gaan weer terug in de lokalen, die schoon zijn. Het afronden is begonnen hier. Kijkend naar het nieuwe dak, wetende wat erop zat, daar genieten we van. De schoolbanken, die gesjouwd moeten worden, hier zijn gelijk aan die bij ons lang geleden. De tafels en stoelen zitten aan elkaar vast. Het enige verschil hier met vroeger bij ons, is dat ze er soms met drie of vier kinderen tegelijk opgepropt zitten.

Vandaag wordt de lunch verzorgd door Ebrima, een oud leerkracht van de school hier. Bij sommige in Hoogeveen kan hij bekend zijn, hij is in 2005 in Hoogeveen geweest. Zijn opleiding is gesponsord vanuit Hoogeveen en in 2009 is hij nog een keer op uitnodiging van hogeschool Windesheim een keer in Nederland geweest. We krijgen, alweer, fish benechin met salade. De hongerige onder ons doen zich tegoed aan de heerlijk gekruide rijst, groente en vis. Voor de Hollanders onder ons is er ook stokbrood en tapalapa.

Na de late lunch gaan we opruimen, het werk voor vandaag zit er op. We hadden een uitstapje gepland in Tanji. Een vissersdorpje waar we elke dag doorheen rijden, om de boten op het strand te bekijken en hoe ze het hier verwerken. Het is warm en de groep wil maar één ding, zwemmen. Zo graag, dat terwijl we nog aan het afronden zijn, bijna iedereen al in de bus of auto zit. Maarten komt net het terrein oprijden met zijn werkgever en oprichter van Stichting Bouwen. Deze is speciaal overgevlogen voor de opening van een door de stichting gebouwde kliniek in Tujering. Maarten wil hem onze werkzaamheden laten zien en heeft materiaal mee ter voorbereiding van het winddicht maken van de bibliotheek. Voor morgen heeft hij drie nieuwe klussen in petto, platen moeten langs de bovenkant van de open voorkant van de bibliotheek worden geschroefd. Het dak van het computerlokaal moet bijgewerkt worden, deze is lek. Het water gutst er langs de muur als het regent. Nu is het voor Nederlandse begrippen zwaar verouderd materiaal waarmee ze werken. De meeste computers waren al zwaar verouderd toen ze werden verscheept naar Gambia en inmiddels hier ook al een geruime tijd in gebruik. Ze kunnen er les op krijgen, dat is het belangrijkste.

Voor de lokalen waar het dak vervangen is moet nog een deel van de elektra aangelegd worden. Egbert krijgt een korte uitleg hoe alles aangepakt moet worden met de boodschap: “misschien kom ik nog wel even langs”. We gaan ons natuurlijk redden. We moeten niet vergeten dakplaten te kopen op de heenweg met bijbehorende schroeven. Als we hem vooraf even bellen dan zou hij de generator en ladder bij het tankstation vooraan de weg klaarzetten. Zo, nu zijn we met vijftien mensen die er morgen aan denken.

Inmiddels was Alhagy met de bus vol vertrokken richting het hotel, voor een persoon was er geen plaats meer in de bus. Dus Lonneke mocht iets later te water. Morgen staat ook nog het mozaïeken van de aanrechtbladen op het programma, net als het afwerken van de vloer in de buitenkeuken. Bij deze is vanmiddag het laatste gedeelte van de wandtegels geplakt. We gaan alle werkzaamheden afronden voor we terugvliegen naar Nederland. Dat is voor de groep een heerlijk gevoel.

Vanavond gaan we naar Pauolo, een Italiaan die werkt en woont in Gambia. Pizza eten uit de houtgestookte steenoven. Wederom genieten.

We lezen Prediker 3:1-15

Vers 12: Ik heb vastgesteld dat voor de mens niets goeds is weggelegd, dan vrolijk zijn en van het leven genieten.

De titel in het leesrooster is tijdsbeeld, het stuk net gelezen is duizenden jaren oud. Bijzonder het past nog steeds in onze tijd. Ik vond de eerste acht verzen prachtig en wilde deze benadrukken, toch kies ik voor vers twaalf. Lees dit vers zo vaak je nodig hebt en je begrijpt het. Je begrijpt het misschien nog beter voor de mensen hier dan voor onze “wereld”. Hier is het voor de mensen hard werken, zeven dagen per week. Daar waar ze kunnen, lachen ze altijd. Genieten ze van het weinige wat ze hebben. Zij zijn zich waarschijnlijk bewuster van wat hun levensbehoeften zijn. Ze hebben een duidelijkere grens tussen het nodige en luxe. Misschien zien wij te veel luxe dingen wel als levensbehoefte. Om al deze dingen te kunnen vergaren nemen wij te weinig tijd om vrolijk te zijn of om te genieten. Ik schreef afgelopen week al een keer dat voor mijn gevoel een dag soms acht uur te kort is. Misschien wil ik wel teveel. Hoewel ik van alles geniet, vooral kleine dingen. Gisteren zit ik de blog te schrijven, het liefst doe ik dat alleen en zonder teveel afleiding. Zie ik ineens drie jonge aapjes rollebollen door de tuin, dat zijn voor mij momenten van genieten. Elf ‘dwaze’ jongeren dansend op de gang met een hoop herrie of schreeuwend in het zwembad zijn momenten die mij vrolijk maken. Ze kosten allemaal niets en maakt een mens gelukkig. Het enige wat we moeten doen is blijven zoeken. Je kan de rest van je leven blijven ploeteren om de grootste bankrekening van allemaal te hebben of het grootste huis. Op een dag haalt een ander je weer in en heb je misschien je halve leven krom gelegen zonder een moment te genieten of vrolijk te zijn. Dat kan niet de reden zijn waarvoor we op deze wereld rondlopen. Geniet van elkaar, vooral met elkaar. Lees, het laatste deel van vers 12 nog maar eens: “dan vrolijk zijn en van het leven genieten”.

Vergaar alleen dat wat je nodig hebt, de rest is alleen maar ballast. Grote rijkdom, geld of materiaal, kan je dus flink in de weg zitten.

Onthoud het vers goed, wees vrolijk en geniet van alles!