zondag 31 juli

Sinterklaas

Gisteravond was de barbecue heerlijk en bijna Hollands. Maarten en Paula hadden zelf salade en kruidenboter gemaakt. Er waren Gambiaanse hamburgers, heerlijk maar net iets anders dan in Nederland. Maarten had zelf kipspiesjes gemaakt en barbecueworstjes uit de Europese winkel.

We hebben gezongen, gedanst en de bijeenkomst bij hun op de veranda gehouden.

Tegen negen uur waren we terug bij het hotel en hebben de jongeren weer eens aan nachtzwemmen gedaan. Voor het zwemmen kwam Marjan al snel terug lopen, zij en Lisa zijn de sleutel kwijt, ” mag ik even in de auto zoeken”. Mazzelkonten, hij lag onder de bank. Ze is nog maar net goed en wel vertrokken,  komen Vera en Ilse aan gesneld, ook zij zijn de sleutel kwijt. Waarschijnlijk in de bus, en de sleutel hiervan heeft Alhagy mee naar huis. Gelukkig was Raymon meegelopen, hij had een raampje open geschoven en was in de auto geglipt. Zoeken, zoeken en nog eens zoeken maar de sleutel blijft onvindbaar. “Egbert, wil jij voor ons bij de receptie vragen om een reserve sleutel ? ”. De baliemedewerker kijkt even en belt een collega voor hulp. Deze is er binnen vijf minuten. Samen zoeken ze verder naar de sleutel. De dames hebben ondertussen de tassen al helemaal leeg gehaald. Alsnog een dubbelcheck. Ja hoor, daar komt een stem uit de hoek: “Oh, ik heb hem toch wel”.

Vanmorgen konden we uitslapen, het ontbijt stond om kwart over negen gepland. Egbert had van een bekende fixeerpleisters mee gekregen , deze wilde hij aan de lokale kliniek schenken die we afgelopen vrijdag hadden bezocht. Marjan en Sophie, onze medische staf, stonden om half negen klaar voor vertrek, net als Raymon. Zij hadden alle drie zin om nogmaals mee te gaan. De dienstdoende arts heeft alles in ontvangst genomen. Hij gaf aan dat hij gisterenavond nog een patiënt had waarbij hij het had kunnen gebruiken. Tien over negen waren we weer bij het hotel, om zo met de rest van de groep te kunnen ontbijten.

Het toeristische programma zou om half elf beginnen met een toer door de omgeving. Het onderdeel steengroeve is geschrapt, deze staat in deze tijd van het jaar vol met water. Lamin Lodge is de eerste echte bestemming, na een stop bij Alfa om geld te wisselen. De route gaat langs de drukste markt van Gambia, zelfs op zondag moet je in het verkeer ogen voor en achter hebben. Het grootste gevaar schuilt, zoals altijd, in de taxi’s. Ze toeteren en drukken brutaal hun auto overal voor en tussen. In de omgeving van de markt staat een slinger van zeker één kilometer mensen te wapperen met hun arm, in de hoop dat er een taxi stopt om hun mee te nemen. Lamin Lodge is, helaas, een deels in verval geraakt restaurant in de mangroven. Eenmaal binnen gaan we naar de bovenste verdieping met uitzicht over een uitloper van de rivier Gambia. Niet alleen uitzicht op de rivier, deze etage heeft rondom openingen. De mangrove zijn zichtbaar, maar ook het groene bladerdak van de bush in de  zuidelijke richting. We nemen een drankje en tijdens ons verblijf plenst er een flinke bui op het dak. Bij vertrek is het weer droog. Het is laag water, hierdoor is er op de droge gedeelte de frogfish te zien. Het is geen kikker en geen vis, het is beide. Het beestje heeft zowel longen als kieuwen, zwemt in het water en springt op het droge. Tijdens opkomend water loopt de mangrove vol met zout water. Tussen de hoge wortels groeien vele oesters. Deze worden buiten het regenseizoen door de dames uit het laagstaande water opgediept. Buiten worden we door een vriendelijke heer rondgeleid, hij gaat van alles over de oesters vertellen. Er liggen vrachtwagen ladingen vol met lege oesterschalen. Hij verteld ons dat de oesters worden gekookt en vervolgens uit de schelp gehaald. De kleintjes worden verkocht onder de lokale bevolking en de groten gaan naar de restaurants. De schalen worden gedroogd, sommige een half jaar en anderen zelfs twee jaar. De eerstgenoemde worden heet gestook en vermalen tot poeder. Dit kan dan als cement worden gebruikt en iets beter te betalen voor de Gambianen. de anderen worden na twee jaar vermalen en door het kippenvoer gemengd om zo een sterkere eierschaal te verkrijgen. Na een rondleiding langs alle stadia en soorten schelpen voorzien we de gids van zijn fooi en zetten onze reis voort.

Onze eindbestemming is Madiana, we gaan eten bij Alhagy en zijn familie. We gaan eerst proberen zo ver mogelijk het binnenland in te rijden. We hebben kleding bij ons en Ilse gaat schoenen uitdelen.

Voor de passagiers van de 4x4 is in het binnenland rijden een feestje, voor de chauffeur ook. Het is er erg nat en de plassen zijn groot, heel groot. We maken een stop. We zien  een gezin, erg slecht gekleed, schaars en veel kapot. Raymon klimt op het dak en Alhagy regisseert het geheel. De dames meten alles en iedereen zoveel mogelijk kleding aan. Prachtig om al die lachende gezichten en gelukkige mensen te zien. Toch dringt er ter plekke ook de harde realiteit door tot velen van de groep. Mensen lopen in gerafelde kleding, te groot, te klein, jongens in meisjeskleding en andersom. Wij delen onze afdankertjes uit om deze mensen gelukkig te maken. Een jongetje in een te klein meisjesjasje krijgt een vervaagd Ronaldo-shirtje aangetrokken door de dames. Hij heeft zeker een kilometer, op blote voeten, over het blubberpad, door de hitte, achter ons aan gerend. Hierbij een glimlach op zijn mond groter dan die van Pipo de clown. Wat een armoede als je het leven van deze mensen ziet. Ze blijven geluk uitstralen, deze mensen, en grote dankbaarheid. We doen ons best zo veel mogelijk mensen gelukkig te maken en gaan in Madiana nogmaals een poging wagen.

We kwamen rond kwart over vijf aan in Madiana, op Toubabokunda, huis van de blanken. We besluiten dat het grootste deel van de groep een wandeling door het dorp gaan maken, in de hoop een wedstrijdje te kunnen voetballen tegen de lokale jeugd. Ilse en Egbert gaan rijst kopen en deze uitdelen aan de bewoners. Zij gaan op pad met Alhagy en Susan. Ze hadden geld van familie en vrienden gekregen om rijst uit te delen. Zie voor details de foto’s. Ook heeft ze een mooi deel van haar verjaardagscadeau weggegeven. De groep had minder geluk, er was een wedstrijd op het veld en kon er niet gespeeld worden. Ook het uitdelen van de spulletjes ging niet naar wens. De dwingende ogen en duidelijke taal van Alhagy werden gemist. De kinderen zijn bijzonder opdringerig en voor je het weet heb je er tientallen om je heen staan. Ze gaan al vrij vlot terug naar de compound.

Yassin heeft inmiddels de maaltijd klaar, fish benichin en chicken domoda. De eerste is pittige rijst met groente en vis, vrijdag ook al in de blog genoemd. Chicken Domoda is witte rijst met daarop gebakken kip en een hele berg Gambiaanse satésaus. Iedereen eet zich lekker vol met deze twee delicatessen en we eten mango na, heerlijk. We rijden terug door het “echte” donker, de eerste vijftien kilometer door het zand. Rond een uur of negen zijn we terug bij het hotel.

Het is inmiddels kwart over  elf en we besluiten om de overdenking van deze dag over te slaan.

Ieder voor zich heeft vandaag voldoende gezien om te overdenken.