Woensdag 3 augustus

Tevreden

De pizza was heerlijk gisteravond, eigenlijk ongambiaans, voor ons toeristen heerlijk. Sommige hebben gisteravond in het donker nog een duik genomen. We zitten hier in het regenseizoen, het kan hier af en toe flink plenzen. We hebben in de eerste week veel regen gehad. Afgelopen dagen één onweersbui, voor vandaag staat dat ook voorspeld. Tot nu toe brandt de zon er flink op los en hangt er nog geen regen of onweer in de lucht. Gambianen doen niet aan weersvoorspelling, zij kijken naar de lucht. Dan nog moet het eerst regenen voordat ze zeggen dat er regen komt. Wij in Nederland, althans de vakantiegangers, zetten gelijk een handtekening voor het weer wat wij hier hebben in het regenseizoen.

Vanmorgen zaten we weer op tijd in de bus na een stevig ontbijt. We hadden de auto en de bus lekker vol, er moesten twee tegelzetters mee en Banka met één van zijn werknemers. Maarten had de generator en ladder klaargezet bij het tankstation voor aan de verharde weg. Hij woont ruim tweehonderd meter van deze weg. Onderweg op het punt waar wij Banka oppikken stopt hij om ons te begroeten. In Sanyang stoppen wij om golfplaten en dakspijkers te halen. Met twee overbeladen auto’s komen we aan op school. Alhagy heeft het water dit keer op het dak, in de kofferbak zit dit keer de generator en een paar dozen. De golfplaten liggen opgerold met een draadje erom, los op het dak. Een netje erover hoeft hier niet, op aanhangers ook niet. Op daken van de bushtaxi’s zie je soms echt hele hoge stapels. Één geluk, viaducten hebben ze hier niet, net als treinen. De rijstijl is levensgevaarlijk hier, verkeersborden zie je bijna nergens. Voor je rijbewijs kun je rijles nemen. De meeste halen hem op een andere manier. Je koopt gewoon een ambtenaar om. Met geld is alles en bijna iedere ambtenaar te koop.

Op school zijn er nieuwe klussen te doen, Banka gaat beginnen met de beplating van de bibliotheek. De meeste van onze dames gaan in groepjes van drie bij toerbeurt een werkblad in de buitenkeuken voorzien van een mozaïekje. Raymon mag het dak op om het bovenste gedeelte van een muur te slopen, deze muur is een oude eindgevel. Het computerlokaal is er later tegenaan gebouwd. Hiermee hopen we verdere lekkages in het computerlokaal te voorkomen. Er worden nieuwe golfplaten overheen gelegd, aan beide kanten drie platen. We hebben twee kilo spijkers met rubbers meegenomen. Egbert vraagt aan Banka of hij dat vandaag wil doen, mocht er regen komen. Hij is een meewerkende aannemer, er loopt een werknemer van hem rond, twee metselaars en twee tegelzetters. Om een paar nagels erin te slaan moet er echter een timmerman komen! Hij kan wel een schroefdak maken, maar één spijkeren dat is onmogelijk. Één van de metselaars begint te lopen, er wordt een timmerman ingehuurd voor de middag. Dat gaat vast goed komen, volk zat nu.

De wandbeplating van de bibliotheek zit er rond de koffie op, op één plaat na. Van deze plaat moet nog een klein stukje afgeslepen worden. Tijdens de koffiepauze loopt Banka onze kantine in om een nieuw slijpschijfje op te halen, vraagt Marjan aan Lisa: “Wat gaat hij met die cd doen?”

De wall of fame is inmiddels ook glad gepleisterd, alle namen glad gestreken. Langs de rand schrijft opnieuw iedereen zijn naam en in het midden met grote letters “Youth for The Gambia 2016”.

De tegelzetter heeft op aandringen van de dames ook een plintje van strookjes tegels gemaakt, in het huishoudkundelokaal. De mozaïeken zijn ingewassen. Het elektra moet nog deels afgewerkt worden en de middagploeg gaat er nog even mee aan de slag. Morgen gaat alles afkomen en kunnen we tevreden zijn over het geleverde werk.

Op het eind verloopt het allemaal wat rommelig, de een ruimt op, de ander nog even bezig. Gaan we de vloer nu wel of niet storten in de buitenkeuken. Er zijn golfplaten te weinig om het dak te dichten. De opgetrommelde timmerman maakt er zijn levenswerk van en hoopt zo een paar extra centen bij elkaar te schrapen. We beslissen om de vloer morgen te storten en het grootste gedeelte van de groep besluit om mee te gaan op een ingelaste excursie.

Tanji, we laten iedereen vrij in de keus om wel of niet mee te gaan naar het vissersdorpje Tanji. Is het een grote groep die mee wil dan gaat Alhagy met de bus en anders Egbert met de auto. Uiteindelijk rijdt Egbert met drie dames terug naar het hotel, zij gaan zwemmen. De rest doet een rondje vislucht. Tanji ruikt erg onfris als je er doorheen rijdt, dit komt meestal door de zeewind die de rook van de rokerijen over de weg blaast. In het gedeelte tussen de weg en zee zijn het vooral drogerijen van gepekelde vissen en in mindere mate de rokerijen. Met ervoor een mooi strand vol met de meest mooie bootjes. De rest van de verwerking staat in de blog van gisteren en deels bij de blog van het bezoek aan Paradise beach. Hiervoor ook zeker de foto’s even bekijken. Helaas door de trage verbinding komen de foto’s wel eens een of twee dagen later. Het uploaden lukt eigenlijk alleen tussen elf uur ’s avonds en zeven uur ’s morgens.

Op de terugweg maar liefst vijf checkpoints, eigenlijk vier, één is de bewaking vooraan de straat bij het hotel. Deze zitten hier de hele dag zodat er geen klaplopers en profiteurs kunnen doorlopen naar het strand. Vijftig meter verderop loop je over een smal zandweggetje achter hun langs zonder dat ze je zien. Het zal een gevoelskwestie zijn. Dat ze hun best doen om de toerist een zo veilig mogelijk gevoel te willen geven. De eerste staat bij Sanyang, dit is een controle van de immigratiedienst. Na een paar vriendelijke woorden en een “Where are you from” vertelde hij nog even dat hij Rotterdam zo mooi vond. In plaats van beamen vertel ik dat mijn voorkeur uitgaat naar Amsterdam. Dit heeft natuurlijk niets met een bal te maken.

De tweede, net als de vorige, is een incidentele. Hier wordt incidenteel op papieren en gordels gecontroleerd . We mogen na een vriendelijke: “Good afternoon” gelijk weer door. Op naar het enige vaste checkpoint van onze route, Ghanatown. Doel: hetzelfde als de vorige en intimideren van de bevolking. “Kijk ons eens, hoe wij alles hier onder controle hebben”. Hier zijn de dames er getuige van wat er gebeurd als een chauffeur bij voorbaat al weet dat hij zijn zaakjes niet voor elkaar heeft. Zijn rechterhand komt uit het raampje met de duim en vingertoppen bij elkaar. Het lijkt net of ze elkaar een hand geven en bij het loslaten heeft de agent zijn vingertoppen mooi gesloten om even in de broekzak te verdwijnen. Een paar vriendelijke woorden, een glimlach en de reis mag worden voortgezet. Wij mogen na een groet ook doorrijden. Corrupt zijn ze hier zeker!

Drie kilometer verder, Brufut, de volgende. We sluiten aan achter een bushtaxi, hier een wat fanatiekere oom agent. Hij wil van de taxi de verzekeringspapieren en waarschijnlijk ook zijn rijbewijs zien, dit wilde hij van ons ook. De agent wil nadere inspectie, dirigeert hem naar de kant en houdt de papieren bij zich. Een chauffeur zonder papieren in Gambia, is gelijk aan vogelvrij, die loopt niet weg. Ach, dan mogen wij met een vette smile vast wel door. Nee hoor, mijn papieren moeten ook overhandigd worden. Deze agent is vast druk aan het sparen, zo fanatiek. Verzekeringspapieren liggen in het dashboardkastje en ik overhandig ze netjes. Nu mijn rijbewijs, bah, die zitten in mijn tas en die ligt in de kofferbak. Ik gok eerst maar op mijn internationaal rijbewijs, een handleiding van de ANWB, in de meeste talen hoe een Nederlands rijbewijs is ingedeeld. Zijn oog valt op de dames in de auto: “Hello, how long are you girls staying in the Gambia?” Ik vertel dat we vrijdag vertrekken. Oh, dat vond hij jammer. Ik opperde dat we misschien konden bijboeken. Wat! De dames mochten wel in zijn appartement komen. Dat dachten wij mooi van niet, deze laatste alleen gedacht. Hij bladerde nog even door de ANWB handleiding, wij wachtende op de vraag om het rijbewijs. Al had ik hem de handleiding van een magnetron gegeven het antwoord bleef vast hetzelfde “Go”. Ja, de beveiliging in Gambia is top!

Vanavond eten we in het hotel, ons vaste buffet. De jongeren vinden het jammer dat we hier nog steeds geen patat hebben gehad. Christine opperde bij mij om ernaar te vragen zodra we gaan reserveren. Gisteravond bij terugkomst van de pizzeria drinken wij “oudjes” nog wat in de bar. De ober vraagt of we lekker hebben gegeten. Een mooie opening, ik vertel dat we heerlijk pizza hebben gegeten. Hij vraagt mij of we voor vandaag hebben gepland om hier te eten. Ik antwoord twijfelend, dat we wel willen, alleen hebben de jongeren wel een keer zin in patat. Zijn antwoord was natuurlijk de juiste, “I will arange that”

Als gedicht lezen wij, het lied dat Marja ons gisteren in de reactie stuurde. 

We lezen Prediker 3:16-4:6

Wat is de zin van het bestaan?

Als je de tekst leest dan vraag je je inderdaad af, waarom worden we überhaupt geboren. Als je dood bent ben je beter af dan levend. Dan heb je alle ellende al doorstaan. De ongeboren baby is nog beter af, deze heeft ten opzichte van de dode het voordeel dat ze van alle ellende op deze wereld nog geen weet heeft en nog niets heeft doorstaan.

Het eerste gedeelte is te vergelijken met de Gambiaanse politieagenten. In Nederland zal zoiets ook vast gebeuren, maar dan op een ander niveau en zeker in mindere mate. Veel minder! Als zij die de orde moeten handhaven zo te koop zijn, wat is dan gerechtigheid? Zodra je een keer begint met het betalen van deze corrupte agenten, kom je er nooit meer vanaf. Als de overheid al zo corrupt is hoe kan je als “ondergeschikte” dan ooit een normaal bestaan opbouwen.

Een eindje verder verteld Prediker dat we vreugde moeten putten uit alles wat wij ondernemen. Dat is volgens prediker maar weinig. In die tijd was er ook meer sprake van onderdrukking dan in de huidige tijd. We vinden dat de mensen hier onderdrukt worden, maar er is zeker geen sprake van slavernij. Iedereen kan “vrij” leven als hij zich aan bepaalde spelregels van de overheid houdt.

Vreugde, jullie hadden net als de meeste jongeren van jullie leeftijd, ook twee weken lam op het strand van Blanes, Salou of elk ander vakantieoord kunnen liggen. Maar jullie hebben er voor gekozen om drie weken te ploeteren in Afrika. Is de een goed en de ander fout? Ik denk het niet, in beide gevallen is er sprake van vreugde en geniet je elk op een eigen manier. Ik hoop dat wij van ons verblijf hier wel langer nagenieten. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, zegt het spreekwoord. We bezorgen de mensen hier vreugde. Zij genieten ervan dat er mensen zijn die naar hun omzien, en zien voor hun kinderen meer mogelijkheden voor de toekomst. Ik voel mijzelf een gelukkig mens, heb plezier en ben tevreden. Dat ik daarnaast een slaaf ben van mijn eigen werk neem ik graag op de koop toe.

Zin van het bestaan staat erboven met een vraagteken. Dat is de titel in het leesrooster. Als mens zul je  belasting moeten betalen en bijna al het materiële wat je wilt hebben kost geld. Om dit te verkrijgen zul je moeten werken. In onze wereld word je vanaf je jonge jaren steeds achterna gezeten: “Wat voor opleiding ga je volgen?” of: “Wat wil je worden als je groot bent?” Wij hebben de keus wat we willen, alleen je moet leren en werken. Als je zorgt dat je wordt wat je wilt en je ogen goed openhoudt dan blijft er genoeg ruimte over om vreugde te beleven!