26 juli

En dan sta je ineens weer in Nederland. Georganiseerde landerijen en weilanden. Dorpen en steden zijn overduidelijk vormgegeven. Huizen zijn doorgaans goed verzorgd en stralen een bepaalde vorm van rijkdom uit. We waren nog maar net geland vanmorgen of er staat een man te duwen en te drammen in het gangpad van het vliegtuig. Hij wil er zo snel mogelijk uit en laat liever niemand voorgaan. Op de luchthaven, vlakbij de bagageband drukt er iemand met een koffer tegen m’n benen. “Ik wil er langs” hoor ik de man zeggen. Ik doe een stap opzij en mompel dat hij dat ook gewoon normaal had kunnen vragen. Veel tijd om na te denken hierover heb ik niet, want ik zie de jongeren enthousiast zwaaien en de eerste tranen komen al snel. Er staan heel veel ouders, vriend(inn)en broers en zussen te zwaaien aan de andere kant van het glas. De koffers komen gelukkig snel en we haasten ons naar de uitgang. Fototoestel en filmcamera klaar? We kunnen!

Iedereen wordt omhelst en geknuffeld. Natuurlijk houden we het (weer) niet droog. We begroeten elkaars familie en vrienden en spreken af dat we samen een bak koffie doen en dat we daarna naar Hoogeveen rijden om rond 11 uur op elkaar te wachten bij de carpoolplek bij Strijker Tuincentrum. Als we daar allemaal zijn zullen we in een stoet naar de Oosterkerk rijden.

Op Schiphol nemen we al afscheid van Anke. Zij gaat met haar moeder met de trein naar Ede. We doen natuurlijk de groepsknuffel en zwaaien elkaar dan uit.

Zodra we bij de Oosterkerk aankomen, zien we dat er veel mensen staan. Er staat een spandoek en er is koffie. Er zijn zelfs krentenbollen en witte bolletjes ! Hoe wisten ze dat we dat zo gemist hadden?!! We lijken wel filmsterren. We stappen de auto’s uit en overal waar we kijken zien we bekenden. De fototoestellen draaien overuren en de filmcamera’s draaien volop. We krijgen bloemen en pepermunt, we luisteren naar lovende woorden en iedereen wil weten hoe het is en was. We proberen om zo goed mogelijk antwoord te geven, om uit te leggen hoe het was, hoe een droom uitgekomen is. We proberen de sfeer te beschrijven, om gevoelens uit te leggen… tranen komen… eigenlijk valt het bijna niet uit te leggen aan anderen…

Dan komen Herma en Jan Kok aanlopen met vier A4’tjes. Op elk blad staat een couplet van “Ga met God”. Als we het gezamenlijk zingen, net als toen we werden weggezonden, houden we het wederom niet droog. Tranen… tranen van ontroering, van dankbaarheid, van ‘je gedragen voelen’, tranen van liefde, tranen van alle emoties….

Dit onthaal kwam als een volledige verrassing! Iedereen bedankt daarvoor (in het bijzonder Jan en Herma Kok).

Wij hebben ons gedragen geweten in de afgelopen drie weken. Laten we elkaar blijven dragen en vasthouden, jong en oud. Laten we elkaar niet meer loslaten, oud en jong.

Tot slot: Wij durven u nu al te zeggen: dit wordt vervolgd!


Egbert vult aan met zijn aandeel:

Zaterdag 26 juli 2014 Nehemia 5: 1-13

Naar aanleiding van het geweldige ontvangst vanmorgen vond Ellen dat er nog eenmaal wat op ons reisblog gezet moest worden. Dus pak ik het leesrooster van vandaag er nog maar eens bij. Het gaat weer terug naar Nehemia. Uit het verhaal blijkt dat Nehemia boos is, woedend zelfs.

Vanmiddag moest bij ons de koelkast en de voorraadkast weer afgevuld worden. Al lopende door de supermarkt voelde ik me bij ieder product dat ik pakte mij steeds ongelukkiger worden. Ik snap niet waarom, want het zijn allemaal dingen die ik de afgelopen drie weken heb gemist. Luxe dingen? Nee, voor ons Nederlanders niets bijzonders: yoghurt, perssinaasappelen en een paar stronkjes witlof en meer van dat soort dingen. Maar er schiet mij steeds maar één ding door mijn hoofd: die Gambiaanse winkeltjes; niet groter dan een halve garagebox. Daar moeten zij het mee doen. Als ze überhaupt al geld hebben om iets te kunnen kopen.

De Joodse bevolking wordt zwaar onderdrukt door hun eigen leiders. Moeders moeten hun eigen kinderen verkopen als slaaf, om zo hun inkopen te kunnen betalen. Nehemia krijgt de leiders inderdaad zo ver om de bevolking hun schulden kwijt te schelden. Zelfs de slaven worden vrijgekocht.

In Gambia wordt de bevolking niet als slaaf verkocht. Meneer de president houdt eenvoudigweg de bevolking arm. Hij zorgt ervoor dat hijzelf de leverancier van vele zaken is: elektra, telefonie, brandstof en vele andere dingen. Deze materialen kunnen (tegen woekerprijzen) alleen bij de maatschappij van meneer worden afgenomen. Zo wordt de bevolking nog armer en meneer de president steeds rijker. Je zult denken dat dit geen praktijken zijn van deze tijd, maar het gebeurt anno 2014 nog steeds.

Is er dan helemaal niets te doen aan dit soort praktijken? Kan er niet iemand, net als Nehemia, opstaan in zo’n land en eens een goed gesprek aangaan met deze man? Helaas is dat onmogelijk. Er is een groepje goedbetaalde Gambianen die er geen moeite mee hebben om mensen die zich negatief uitlaten over de president te laten verdwijnen. “They disappear into thin air”. Zoals dat mooi gezegd werd.

Maar als wij ons blijven inzetten, zodat de gewone Gambiaan zichzelf verder kan ontwikkelen, dan komt er een vanzelf moment dat het leven van de president onmogelijk wordt.

Ik zal, net als jullie allemaal, gewoon blijven eten maar ik ben me vanaf nu meer dan ooit bewust van het feit dat dit niet voor iedereen is weggelegd. We kunnen helaas niet de hele wereld veranderen als “Jeugd voor Gambia” maar samen met alle mensen van de Oosterkerk en alle mensen die ons volgen en steunen kunnen we toch wel een kleine start maken?