24 juli
24 juli 2014 - Jambanjãli, Gambia
De dag van afscheid nemen…
Vandaag mogen we wat langer blijven liggen. We worden om 10 uur in Jambanjelly verwacht en rijden rond 9 uur bij ons hotel vandaan. We zien er mooier uit dan de laatste weken. De meesten van ons hebben ‘gekregen’ kleding aan. Het zijn cadeaus die we ontvingen van de mensen bij wie we thuis geweest zijn. We stoppen onderweg wederom voor de laatste cadeaus die we mee willen nemen en rijden iets voor tienen het schoolplein op. De meeste van onze vrienden staan al te wachten. Er worden veel handen geschud en foto’s gemaakt. Over en weer worden de laatste cadeaus uitgewisseld. Sommigen van ons ontvangen fruit, kettinkjes, kleding en noem maar op.
Met ons allen lopen we een rondje over het schoolterrein en bekijken alles wat we gedaan hebben: nieuwe daken, betonnen vloeren, muren gemetseld, bibliotheek opgeruimd etc. Er is ook heel veel meubilair gerestaureerd. Esther had namelijk van vrienden en familie nog extra geld meegekregen om daar iets goeds mee te doen. Daarvan hebben we heel veel meubilair kunnen herstellen. Ook de toegangshekken zullen van dat geld gerepareerd gaan worden, zodat het schoolterrein weer af te sluiten is. We zijn trots op het werk dat we hier hebben kunnen verrichten!
Een uurtje later dan gepland begint het. Voordat de ‘vergadering’ geopend wordt, vraagt het hoofd van de school om stilte zodat we allemaal kunnen bidden tot “onze eigen God”. Hierna worden we toegesproken door een hele delegatie met belangrijke mannen. Iedereen spreekt lovende woorden en is enorm dankbaar. Het hoofd van de school vertelt dat hij zich verbaasd heeft de laatste weken en dat hij veel geleerd heeft van ons. Hij legt uit dat hij nooit geweten heeft dat de Nederlandse vrouwen zulk zwaar werk (“eigenlijk mannenwerk”) konden doen. Ook benoemt hij dat hij dankbaar is dat er menselijkheid in de wereld is. Mensen die omkijken naar anderen. Hij vindt het erg bijzonder dat we zelf naar Gambia gekomen zijn om te werken i.p.v. dat we mensen ingehuurd hebben die de klus geklaard zouden hebben. Hij vraagt ons nadrukkelijk om hun liefde en dankbaarheid mee te nemen naar Nederland en dat te delen met onze families, vrienden en bovenal met onze kerkgemeenschap. We moeten beloven dat we alle mensen die in Nederland verbonden zijn met dit project, op de hoogte brengen van de dankbaarheid van de mensen in Jambanjelly. Zij en wij zijn altijd welkom in Gambia en in het bijzonder in Jambanjelly.
Aan de lovende woorden komt geen eind. Er wordt zoveel gezegd dat de zinnen hierna het eigenlijk niet voldoende beschrijven. We zijn een voorbeeld geweest voor de jongeren in Gambia. We hebben de liefde uitgestraald en gedeeld met de mensheid die zo verschilt van de Europeanen. We hebben meegeholpen aan de ontwikkeling van Gambia. Want kinderen zijn de toekomst. Het belangrijkste voor een kind is zijn ontwikkeling en het ontwikkelen van een kind gaat via educatie. Wil je goede educatie kunnen geven, dan zijn de randvoorwaarden van groot belang. Lesmateriaal en een goed gebouw zijn daar voorbeelden van.
De dankbaarheid is zo groot dat we er bijna verlegen van worden.
Ook Egbert neemt het Engelse woord. Hij vertelt hoe zijn idee ooit spontaan geboren is en dat we twee jaar later kunnen constateren dat het nog meer gebracht heeft dan hij ooit had durven dromen. Ook wij zijn dankbaar dat we hier hebben mogen werken, kijken, horen, ruiken, voelen, proeven en leren. De liefde die we ontvingen van alle Gambiaanse mensen die we ontmoet hebben is onbetaalbaar. We delen de cadeaus uit en zien stralende gezichten. En dan komt er een verrassing: iedereen wordt naar voren gehaald en krijgt een certificaat mee van de school! Zo iets bijzonders hadden we nooit kunnen bedenken. Tot slot worden we nog toegezongen door vier leerlingen. De meisjes eindigen huilend hun lied. Ook wij houden het niet droog. De tranen lopen ons over de wangen…. We zijn wederom geraakt door zoveel liefde en dankbaarheid voor zoiets simpels als geld inzamelen en bouwen.
Na dit alles gaan we lopend het schoolplein af en lopen onze weg door het dorp. Iedereen deelt ballonnen uit. De kinderen rennen via alle kanten op ons af. We eindigen op de compound van één van de leraren en vanaf daar stappen we in de bus. Voor de laatste keer rijden we de route van Jambanjelly naar het hotel.
Het is stil in de bus…. Heel stil….
Onze gedachten zijn overal, maar ons hart blijft in Jambanjelly. PS: Morgen komt er nog 1 blog
Vandaag mogen we wat langer blijven liggen. We worden om 10 uur in Jambanjelly verwacht en rijden rond 9 uur bij ons hotel vandaan. We zien er mooier uit dan de laatste weken. De meesten van ons hebben ‘gekregen’ kleding aan. Het zijn cadeaus die we ontvingen van de mensen bij wie we thuis geweest zijn. We stoppen onderweg wederom voor de laatste cadeaus die we mee willen nemen en rijden iets voor tienen het schoolplein op. De meeste van onze vrienden staan al te wachten. Er worden veel handen geschud en foto’s gemaakt. Over en weer worden de laatste cadeaus uitgewisseld. Sommigen van ons ontvangen fruit, kettinkjes, kleding en noem maar op.
Met ons allen lopen we een rondje over het schoolterrein en bekijken alles wat we gedaan hebben: nieuwe daken, betonnen vloeren, muren gemetseld, bibliotheek opgeruimd etc. Er is ook heel veel meubilair gerestaureerd. Esther had namelijk van vrienden en familie nog extra geld meegekregen om daar iets goeds mee te doen. Daarvan hebben we heel veel meubilair kunnen herstellen. Ook de toegangshekken zullen van dat geld gerepareerd gaan worden, zodat het schoolterrein weer af te sluiten is. We zijn trots op het werk dat we hier hebben kunnen verrichten!
Een uurtje later dan gepland begint het. Voordat de ‘vergadering’ geopend wordt, vraagt het hoofd van de school om stilte zodat we allemaal kunnen bidden tot “onze eigen God”. Hierna worden we toegesproken door een hele delegatie met belangrijke mannen. Iedereen spreekt lovende woorden en is enorm dankbaar. Het hoofd van de school vertelt dat hij zich verbaasd heeft de laatste weken en dat hij veel geleerd heeft van ons. Hij legt uit dat hij nooit geweten heeft dat de Nederlandse vrouwen zulk zwaar werk (“eigenlijk mannenwerk”) konden doen. Ook benoemt hij dat hij dankbaar is dat er menselijkheid in de wereld is. Mensen die omkijken naar anderen. Hij vindt het erg bijzonder dat we zelf naar Gambia gekomen zijn om te werken i.p.v. dat we mensen ingehuurd hebben die de klus geklaard zouden hebben. Hij vraagt ons nadrukkelijk om hun liefde en dankbaarheid mee te nemen naar Nederland en dat te delen met onze families, vrienden en bovenal met onze kerkgemeenschap. We moeten beloven dat we alle mensen die in Nederland verbonden zijn met dit project, op de hoogte brengen van de dankbaarheid van de mensen in Jambanjelly. Zij en wij zijn altijd welkom in Gambia en in het bijzonder in Jambanjelly.
Aan de lovende woorden komt geen eind. Er wordt zoveel gezegd dat de zinnen hierna het eigenlijk niet voldoende beschrijven. We zijn een voorbeeld geweest voor de jongeren in Gambia. We hebben de liefde uitgestraald en gedeeld met de mensheid die zo verschilt van de Europeanen. We hebben meegeholpen aan de ontwikkeling van Gambia. Want kinderen zijn de toekomst. Het belangrijkste voor een kind is zijn ontwikkeling en het ontwikkelen van een kind gaat via educatie. Wil je goede educatie kunnen geven, dan zijn de randvoorwaarden van groot belang. Lesmateriaal en een goed gebouw zijn daar voorbeelden van.
De dankbaarheid is zo groot dat we er bijna verlegen van worden.
Ook Egbert neemt het Engelse woord. Hij vertelt hoe zijn idee ooit spontaan geboren is en dat we twee jaar later kunnen constateren dat het nog meer gebracht heeft dan hij ooit had durven dromen. Ook wij zijn dankbaar dat we hier hebben mogen werken, kijken, horen, ruiken, voelen, proeven en leren. De liefde die we ontvingen van alle Gambiaanse mensen die we ontmoet hebben is onbetaalbaar. We delen de cadeaus uit en zien stralende gezichten. En dan komt er een verrassing: iedereen wordt naar voren gehaald en krijgt een certificaat mee van de school! Zo iets bijzonders hadden we nooit kunnen bedenken. Tot slot worden we nog toegezongen door vier leerlingen. De meisjes eindigen huilend hun lied. Ook wij houden het niet droog. De tranen lopen ons over de wangen…. We zijn wederom geraakt door zoveel liefde en dankbaarheid voor zoiets simpels als geld inzamelen en bouwen.
Na dit alles gaan we lopend het schoolplein af en lopen onze weg door het dorp. Iedereen deelt ballonnen uit. De kinderen rennen via alle kanten op ons af. We eindigen op de compound van één van de leraren en vanaf daar stappen we in de bus. Voor de laatste keer rijden we de route van Jambanjelly naar het hotel.
Het is stil in de bus…. Heel stil….
Onze gedachten zijn overal, maar ons hart blijft in Jambanjelly. PS: Morgen komt er nog 1 blog
Dank voor dat ik deze ervaring met jullie heb mogen delen door deze verhalen.
Groet Izzy
Eindelijk jullie blog van gisteren gekregen vanmorgen, dus nu pas een reactie.
Deze keer heb ik hem hardop gelezen, maar wat ging dat moeilijk! Mijn stem brak, omdat ik zo moest huilen van dankbaarheid en trots. Trots op jullie, die dit toch maar gepresteerd hebben. Maar ook huilen om het afscheid, met name voor de mensen daar. Ze hebben jullie in hun hart gesloten en moeten afscheid nemen met het gevoel:"Misschien zien we hen nooit weer!".
Bijzonder dat ze hun liefde meegeven aan jullie voor ons.
Zij zijn DANKBAAR, jullie zijn DANKBAAR, jullie familie is DANKBAAR, jullie vrienden zijn DANKBAAR, de gemeente is DANKBAAR en ook ik ben DANKBAAR. DANKBAAR, dat dit mogelijk was om je in te zetten voor deze bijzonder lieve en DANKBARE mensen.
Mag ik zeggen, dat God ook DANKBAAR is met jullie?
Ik denk het wel. Hij is zeker blij met jullie.
Een tekst komt in mij op: Matth.25:40
" Alles wat jullie gedaan hebben voor de onaanzienlijksten van mijn broeders en zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan".
Nog één laatste ding. Jullie mogen genieten van al die complimentjes, want jullie hebben dat toch maar even gedaan. Nou ja, even!!
Maar uiteindelijk mag je die complimenten doorgeven aan God en Hem DANKBAAR zijn, dat Hij dit alles mogelijk heeft gemaakt door jullie heen!!!
Het was niet jullie kracht, maar Zijn kracht in jullie.
Een heel goede en fijne laatste dag nog samen en ik kijk uit naar jullie thuiskomst. Ik heb jullie in mijn hart gesloten en daarmee ook Gambia
Goede terugreis!
Bij elke verhaal van jullie heb ik de tranen in de ogen staan, wat jullie voor die mensen betekenen is gewoon onverstelbaar .
En natuurlijk waren wij bezorgd als ouders over ons kind zover van ons en soms was ik egoïstisch om te denken was ze maar thuis .
Maar aan de andere kant zijn wij zo ontzettend trots dat ons kind (en jullie allemaal natuurlijk) daar wel wezenlijk een verschil heeft gemaakt.
En misschien kijken sommige mensen hier tegenaan als een druppel op een gloeiende plaat , maar laat niemand jullie dat wijs maken .
Want jullie hebben deze kinderen en ouders weer moed en een toekomst gegeven en dat zij niet vergeten zijn in deze harde wereld.
Wij zijn zo dankbaar dat onze dochter en jullie allemaal hier deel aan mochten nemen.
Ps geniet van deze voorlopige laatste dag in Gambia en wij bidden dat wij jullie morgenochtend veilig in onze armen kunnen sluiten
jullie kunnen terug kijken op een geweldige tijd en hebben veel betekend voor de mensen daar.
We hebben genoten van jullie blogs, en wensen jullie een goede terugreis toe.
Ik weet niet or jullie dit nog lezen, maar.....goede vlucht
Je kan trots op jezelf zijn en je hebt later wat te vertellen aan jullie kinderen en kleinkinderen
Wat zullen ze trots zijn op jou
Ik als moeder ben ook wél blij als ik je morgen weer echt vast kan houden na deze periode
Tot morgen team
Janny Biemolt