25 juli

Het is 14.15 uur als ik dit typ. Ik zit aan het strand en kijk uit over de zee. Voor mij staat een groep koeien. Ze zijn prachtig! Lichtbruin van kleur en ze hebben rechtopstaande hoorns. Tussen de lichtbruine koeien staat 1 zwarte koe en 1 grijsachtige. Links van mij zitten Christine en Lonneke. Aan mijn rechterzijde ligt Egbert. We zagen daarnet een zwarte reiger en kort daarna ook nog een grijze (witgestippelde) ijsvogel dwarrelen boven het water van de kreek. De ijsvogel duikt ineens naar beneden op jacht naar een visje. In de verte zie ik typisch Gambiaanse vissersbootjes. De rust, de vrede die dit alles uitstraalt is niet te pakken in woorden.

Vanmorgen hebben we om half 9 voor de laatste keer gezamenlijk ontbeten. Christine en Egbert zijn naar Madiana gereden met een auto vol spullen. Iedereen heeft namelijk kleding en schoenen die ze niet mee willen nemen naar Nederland. We hebben afgesproken dat we alles willen laten wassen door iemand die het geld goed kan gebruiken en Alhagy zal vervolgens de kleding en schoenen uitdelen aan mensen die het hard nodig hebben.

Rond een uur of 10 liggen we met een grote groep op het strand. We zwemmen, gooien een balletje over en liggen lekker in de zon. Het moet er raar uitzien voor anderen: zoveel mensen die in een lange rij liggen, naast elkaar. Rond 11 uur gaan de eersten terug naar de kamer want om 12 uur moeten de sleutels ingeleverd worden. De koffers worden ingepakt en gewogen. Sommigen hebben legere koffers dan op de heenweg, maar qua kilo’s zijn ze zwaarder beladen. Dat is dus goed nieuws voor het thuisfront want die koffers bevatten veel souvenirs! Anderen hebben volle koffers en proberen het gewicht nog wat te verdelen onderling, of proppen de handbagagetassen lekker vol.

Rond 12 uur horen we de wieltjes van de koffers over de straat. Ze verplaatsen zich richting de kamer van “de mannen”. Deze kamer mogen we vandaag houden tot zes uur zodat we van daaruit in 1x naar het restaurant kunnen. Voor de oudere jongeren en voor oma is er ook een kamer die we mogen gebruiken. Zo liggen onze spullen nog een tijd veilig en kunnen we heerlijk douchen voor vertrek.

We worden om 20.15 uur (in Nederland is het dan 22.15 uur) opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Vannacht om 1.00 uur Nederlandse tijd gaan we de lucht in. We hopen dat wij morgenvroeg rond 8 uur, half 9 de mensen die we zo lang gemist hebben, mogen begroeten. Omdat we als groep vanuit de Oosterkerk zijn uitgezonden, willen we van Schiphol naar de Oosterkerk rijden en dan vanaf de Leeuweriklaan vertrekken naar onze eigen huizen.

Tot slot willen wij u allemaal bedanken voor het lezen van onze verhalen, voor het meedenken, het meeleven, het mee huilen en mee lachen. Gisteravond hebben we met elkaar (en het halve restaurant deed mee) geproost op 3 zeer bijzondere en enerverende weken. Twee jaren hebben we ons voorbereid op deze drie weken die nu voorbij zijn. Maar eigenlijk hebben wij ons twee jaar voorbereid op iets wat de rest van ons leven nu al (!) beïnvloed heeft. Daarom eindigt het hier ook niet, maar wordt dit alles absoluut vervolgd! Zoals één van de jongeren gisteravond in tranen zei: “Dank jullie wel dat ik deze kans heb gekregen”.Maar lieve Annemieke, Mellany, Robin, Annika, Stef, Manon, Karel, Anke en Esther: jullie hebben je ogen niet gesloten toen de kans kwam. Jullie hebben je niet afgewend. Jullie hebben de kans gegrepen en onze gezamenlijke droom waargemaakt. Jullie hebben gewerkt aan het Koninkrijk van God.

Dankt, dankt nu allen God,
met hart en hoofd en handen.
Die grote dingen doet,
hier en in alle landen.

We zullen de verwachte aankomsttijd bij de Oosterkerk, in een reactie op deze blog zetten. We vliegen met vlucht OR456 (zie site Schiphol). En we hebben allemaal zin in een lekkere krentebol of wittebol! Dagevaluatie

Lonneke opent met een gebed.

Robin leest Romeinen 8: 26-39

Egbert vult aan:

Ga met God en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Het eerste couplet van lied 416, het hele lied is voor mij het lijflied geworden, sinds de uitzwaaidienst. Misschien voor de meesten van ons wel. Het staat in het nieuwe liedboek. En net als met zoveel nieuwe liedjes, kan het een tijdelijke hit of een zomerhit zijn? Als wij ons verblijf hier als zomaar een vakantie hadden gezien, dan was één van deze aanduidingen zeker van toepassing geweest. Ik hoop dat het een klassieker mag worden en het nog vele jaren gezongen mag worden.
Gisteren hebben wij allemaal verteld in onze eigen woorden, wat jouw verwachtingen waren, hoe het je vergaan is en wat je meeneemt voor de rest van je leven. Als je dan hoort van sommige jongeren, dat hun verblijf hier bij belangrijke keuzes in hun leven mee zal wegen, dan kan ik daar stil van worden. Afgelopen week hoorde ik het ook al bij de school van één van jullie: “Misschien moet ik, in plaats van te kijken wat het betekent voor mijn carrière, het maatschappelijk belang meer laten meewegen”. Dan denk ik inderdaad “YES! We zijn niet voor niets gegaan”.
Ik ben niet die de enige die dat vindt. Hier en thuis denken velen hetzelfde. Laten we vooral vers acht- en negenendertig nog een keer lezen. Dat is het toetje van ons verblijf in Gambia: “Ik ben er van overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er maar in de schepping, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.”
Sinds vorige week zondag weten we dat het leesrooster in vele landen wordt gelezen. Misschien lezen jullie ouders het ook wel. De meeste van onze trouwe blogvolgers zeker. Het is wel bijzonder dat Paulus met deze twee verzen overduidelijk de onbegrensde liefde van God voor de mensheid omschrijft. Gezien onze belevenissen hier weten we hoe dichtbij God kan zijn en hoe heerlijk het is om in zijn naam aan het werk te mogen zijn.
Paulus heeft het in vers zevenendertig over: “Maar wij zegevieren in dit alles glansrijk dankzij hem die ons heeft liefgehad”. Dat is het mooie van liefde ten aanzien van de sport: als je bij een sportwedstrijd goed speelt, ben je de winnaar en is er ook een verliezende partij. Bij de liefde is dat anders. Daar heb je alleen maar winnaars. En dat is mooi! Natuurlijk werden er tranen gepinkt in de afgelopen drie weken en er zullen de komende dagen vast nog meer gepinkt worden. Maar onze ‘wedstrijd’ hier in Gambia kent alleen maar winnaars. Zorg ook de komende tijd dat je door deze liefde telkens weer als winnaar mag worden uitgeroepen en zo velen met jou.
Als afsluiting natuurlijk het vierde vers van lied 416. Het klinkt als afscheid van de mensen hier en alvast voor de mensen die ons opwachten op Schiphol, bij de Oosterkerk, thuis of waar dan ook.

Ga met God en hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en hij zal met je zijn.