21 juli

Laat ik maar beginnen met de ervaring van gistermiddag en –avond. We werden gastvrij ontvangen in het huis van Alhagy, Yassin, Mohammed (bijna 4 jaar) en Huja (1,5 jaar). Yassin was om half 3 al begonnen met koken en kreeg daarbij hulp van haar twee jongere zussen. Ze had een soort kolen in een bak, in de tuin. Daarop stond een pan met olie. Hierin frituurde zij de vis. Alhagy had speciaal voor ons frisdrank in huis gehaald. Wij vonden dat enorm luxe, wij hadden ook gewoon water willen drinken! Omdat wij bij Alhagy en zijn gezin mochten eten hadden wij een zak van 50 kilo rijst meegenomen. Yassin vertelde dat zij hiervan 4 maanden kan leven met haar gezin.

We hadden niet alleen een baal rijst meegenomen, maar ook veel speelgoed en pennen, twee voetballen en lekkere stroopwafels. Al deze spullen wilden we uitdelen in dit dorp, dus zijn we met elkaar een eindje gaan lopen. Toen we bij het voetbalveld (lees: zandvlakte met hobbels, bobbels en aan weerszijde twee stokken als doel) aankwamen was er een groep jongens aan het voetballen. Al snel werd het een partijtje: de Gambianen tegen de Toubabs. Het publiek stroomde toe! Het was een prachtig gezicht. Uit alle hoeken en straten kwamen mensen aanlopen om te kijken wat hier gaande was. Helaas moeten we hier vermelden dat de eindstand 4-1 geworden is. Jennifer heeft gescoord voor de Toubabs. Maar respect voor onze tegenstander want iedereen voetbalde op blote voeten (en wij, stoer als we zijn, natuurlijk ook). Bij ons zijn er een aantal voetballers behandeld door ons eigen medisch specialist Lonneke. De blessures waren: blaren, brandblaren, open wonden aan de tenen en bovenal enorm gore poten!

Na het voetballen hebben we de kinderen uitgelegd dat wij de voetballen voor gezamenlijk gebruik achterlieten. Alhagy zorgde er vervolgens voor dat de kinderen in rijen gingen staan en zo konden wij elk kind blij maken met speelgoed of een schrift of een pen etc. In het dorp zal men nog lang weten dat wij geweest zijn want de gekleurde fluitjes waren favoriet!

Toen we weer bij Alhagy’s huis kwamen, trokken we onze slippers uit en gingen naar binnen. We hebben heerlijk zitten kletsen met elkaar. Mohammed kreeg de volle aandacht en veroverde (samen met zijn zusje) onze harten…. Smelt….. Na half 8 konden we eten, maar eerst werden er kleedjes op de grond gelegd: er werd gebeden. Wij hebben op hetzelfde moment in onszelf ook gebeden. De vrouwen zitten bij het gebed achteraan en zijn gesluierd. Prachtig om te zien dat het gebed op gezette tijden, overal gedaan wordt. Het maakt niet uit waar je bent, bidden doe je gewoon op een matje dat je meegenomen hebt of op iets dat je aantreft in de buurt. We zien dat op het schoolplein ook altijd rond twee uur. De schaamteloosheid, het hoort er bij, het is niet anders… daar kan ik nog veel van leren. Na het gebed spreidt Yassin twee kleden uit en we maken twee groepen. We zitten op de grond om het kleed en er komen twee grote schalen in het midden. Iedereen krijgt een eigen lepel en met deze lepel schep je een hapje uit de schaal en zo eet je gezamenlijk. Het is een echte Gambiaanse maaltijd. Eén schaal bevatte rijst met kip en een soort satésaus. De andere schaal bevatte een pittig gekruide rijst met groente en zwaardvis. We wassen nog even onze handen en gaan ‘aanzitten’ in een kleermakerszit. Tijdens het eten valt ons op dat we beter onze voeten hadden kunnen wassen dan onze handen… allemachtig wat een zwarte poten!! Maar wat was dit een bijzonder gave ervaring! We informeren nog even of we alles op moeten eten, maar dat hoefde niet volgens Christine. De schalen waren trouwens al behoorlijk leeg. We hebben enorm genoten van deze maaltijd en van de gastvrijheid van dit bijzonder, liefdevolle gezin.

En dan vandaag… het is wederom vroeg opstaan, ontbijten en ook nog eens bloedje heet. De zon staat hoog aan de hemel. Zodra we aankomen, slepen we de materialen uit het klaslokaal en starten met het maken van betonmat 4 en 5. We leggen de enorme ijzerwerken in de schaduw zodat we niet in de snikhete zon hoeven te meten, knippen, zagen, draaien ijzerdraadjes…. Ja ja, ik stop al…. U snapt inmiddels hoe die betonmatten gemaakt worden.

Omdat we extra geld hebben (de koers werkt in ons voordeel en er zijn wat geldbesparende wijzigingen doorgevoerd onder het scherpe zicht van Dhr. E. Kats), kunnen we het dak van de bibliotheek en staffroom ook vervangen. De gaten zitten er in en dat is natuurlijk niet wenselijk bij een bibliotheek! Vandaag helpen een aantal van ons dus ook bij het verwijderen van het dak en het plaatsen van de nieuwe platen.

Ondertussen, aan de andere kant van het schoolplein, in de brandende zon, staat een betonmolen. Nu is het natuurlijk spannend: hebben we stroom en als dat zo is, blijft de stroom dan ook de hele dag? We hebben geluk: ER IS STROOM !! Kortom: de machine mengt voor ons! Voor 3 kruiwagens vloeibaar beton hebben we nodig: drie bakken met grind, 2 bakken met zand, 1 bak met cement en 3 emmers water. Een aantal van ons scheppen zich de sufblubber en het zweet gutst hen van het lichaam af. Anderen slepen en duwen de kruiwagens vol vloeibaar beton naar het eerste lokaal. Maar met trots kunnen we u melden dat rond de middag het eerste lokaal voorzien was van een prachtig gladde vloer! HOERA! Nog maar vier te gaan…

Dan breekt er ineens een bijzonder moment aan. Het herdenkingsbord dat de school geplaatst heeft ter ere van Harry Bruinsma willen we herplaatsen. Egbert regelt dat er beton gestort wordt en dat het bord er in staat. Hij legt zijn kleddernatte shirt er over heen omdat we verder niks anders hadden. Dan gaan we met z’n allen bij Christine staan en natuurlijk moet zij het bord opnieuw onthullen. U begrijpt dat er een hoop emoties los kwamen bij velen van ons. We spreken uit naar elkaar dat we weten dat hij ons werk hier ziet en dat hij trots is op ons allemaal! En dan roept Annika: “Groepsknuffel!!” Dus sprinten we met z’n allen naar Christine en knuffelen haar en elkaar net zo lang totdat we allemaal elkaars zweet voelen en ruiken.

Na de middagpauze leggen we het folie en de betonmat in lokaal 2 en we krijgen het zelfs voor elkaar om het beton te storten! Nog maar 3 lokalen te gaan. We hebben in totaal 8 m3 beton gestort vandaag! Trots, moe maar voldaan zakken we terug in de banken van de bus. Morgen weer een dag: het dak afmaken, de matten afmaken en beton draaien en storten… We zien er uit als bouwvakkers, voelen ons bouwvakkers en ik geloof zelfs dat we kunnen zeggen: “We zijn bouwvakkers”

PS: sommigen van ons zijn al zoveel afgevallen dat ze zelfs een bouwvakkersdecolleté hebben !

Dagevaluatie:
Manon opent met het lezen van Lucas 23: 39-43
Robin leest Matteüs 13: 36-46
Egbert vult aan: Vandaag maar een korte tekst. Het eerste gedeelte bevat de uitleg van de tekst van gisteren daarna staan er nog twee heel korte, maar bijzondere gelijkenissen. Eerder dacht ik altijd: “ Wat raar! Je moet delen en niet hebberig zijn en dat zijn de twee mensen in dit voorbeeld wel en dat moet het voorbeeld van het koninkrijk van de hemel zijn?” Dat vond ik als jongere niet kloppen. Ik lees ze nogmaals voor:
“Het is met het Koninkrijk van de hemel als met een schat die verborgen lag in een akker. Iemand vond hem en verborg hem opnieuw, en in zijn vreugde besloot hij alles te verkopen wat hij had en die akker te kopen. Ook is het met het Koninkrijk van de hemel als met een koopman die op zoek was naar mooie parels. Toen hij een uitzonderlijk waardevolle parel vond, besloot hij alles te verkopen wat hij had en die te kopen.”
Twee mensen die iets waardevols ontdekken en er alles voor over hebben om het in hun bezit te krijgen. Eén verstopt het zelfs, om het vervolgens via een koop te verkrijgen. Je zou haast denken dat het stelen is.
Wat Jezus met de schat en de parel bedoelt, is heel eenvoudig. Het is God. En wat hij ermee wil aangeven is al net zo simpel. Zodra je God hebt gevonden, wees dan bereid om alles wat je hebt ervoor te geven. Zeg maar gerust: het is van levensbelang dat je bereid bent om er alles voor te geven en ervoor over te hebben.
Toen ik de tekst las, moest ik denken aan Jezus die aan het kruis hing met de twee misdadigers. Aan beide kanten één. De één lachte hem uit en bespotte hem en de andere misdadiger werd boos. Niet op Jezus, maar op zijn medecrimineel en hij wees hem terecht. Hij zei dat zij er terecht hingen en Jezus voor ons allemaal. Hierna vergaf Jezus hem. Die man had het mooi voor elkaar; lekker je hele leven doen en laten wat je wilt en op je laatste dag alles nog even rechtbreien en de weg naar de hemel vinden. Dat is dus mooi vervelend dat wij allemaal in een christelijk gezin geboren zijn en vanaf de eerste dag bewust moeten zijn van wat je wel en niet mag. Natuurlijk dwaal je wel eens af of duurt het een poosje voor je de weg vindt. Zeker als je jong bent, heb je een hoop twijfels. Dat mag gerust als je de weg terug maar vindt.
Denk morgen op de bouw nog eens aan het verhaal van de druivenplukkers. De één begon erg vroeg, de ander in de middag en sommigen nog later op de dag. Toen er afgerekend werd kreeg iedereen hetzelfde bedrag. Ja, soms loopt, draait, knipt of schept de één van ons wat harder dan de ander maar denk op het moment dat jij je begint te ergeren: “Jezus houdt van ons allemaal even veel.”

Ervaringsrondje:
We hebben enorm veel gedaan en heel hard gewerkt vandaag! We ervaren voldoening. We vonden het een lange dag, maar de tijd ging toch best snel. We schrokken dat we pas om 15.00 uur stopten. Meestal stopten we namelijk wat vroeger. We zullen blij zijn als morgen die matten klaar zijn. Jennifer heeft wat ‘moeder’ gesprekken gehad met een aantal Gambiaanse jongens. Christine vertelt dat het hoofd van de school elke dag zo verbaasd is over onze kracht en doorzettingsvermogen. Hij benoemt dat regelmatig naar haar.