11 juli

Vandaag mochten we uitslapen. We hoefden pas om 8.15 uur aan het ontbijt te zijn! Heerlijk! Veel van ons zijn blij met dat extra uurtje. Sommigen zijn zelfs zo blij dat ze er spontaan nog een half uur bij aan plakken en ietwat laat aan het ontbijt verschijnen…
Vandaag staat er iets bijzonders op het programma. We gaan vandaag niet slopen of bouwen, omdat de vrijdag bij de Moslims de dag is dat ze naar de moskee gaan en daarom werken ze meestal niet. Wij gaan een leeftijdsgenoot bezoeken en mogen bij hem/haar thuis kijken.
Iedereen heeft een tasje met cadeaus meegebracht: stroopwafels (zijn ze gek op hier!) en een schrift, pen, potloden, tekenpapier, armbandje of iets dergelijks. Zodra we op Jambanjelly School aankomen, worden we gekoppeld aan een leeftijdsgenoot. We gaan in tweetallen op pad en bezoeken dus 2 huizen. Natuurlijk worden er foto’s gemaakt van de koppels en dan lopen we de route naar het huis van onze gastheer of –vrouw. De tijd die we moeten lopen is verschillend: sommigen van ons lopen 2 minuten, anderen meer dan 20 ! We komen door straten die we nog nooit hebben gezien en kijken onze ogen uit. We lopen op Gambiaans tempo over en door het zand. Iedereen groet ons, mensen vragen of wij een foto willen maken en op willen sturen naar de school. Het moet een prachtig gezicht zijn geweest door de straten van Jambanjelly: twee bleekscheten (of twee rood verbrande kreeften) met aan elke hand een stuk of wat kinderen. Als we vragen of die kinderen niet naar school moeten, is het antwoord soms “ja eigenlijk wel”. In Nederland noemen we dat spijbelen, maar als in Gambia een kind niet op school komt, is er vaak een goede reden voor: er moet gewerkt worden of iemand moet verzorgd worden en dat doet dan het kind. Vandaag is het de beste reden: er zijn”toebobs” (blanken) die door de straten lopen!
De huizen die we aantreffen zijn erg verschillend. Sommigen hebben elektriciteit, maar de meesten niet. Electra is bijzonder en luxe hier. De mensen wonen met families bij elkaar op een “compound” een soort erf. Daar zijn alle voorzieningen: 1 waterput, een plek om te koken (elke dag is daarvoor een bos hout nodig. Dat kun je kopen voor 25 Delassi (50 eurocent). Maar dat is eigenlijk te duur. De meesten halen het hout zelf uit de bush) en eenvoudige huisjes voor elk gezin. Er is 1 slaapkamer voor vader, moeder en 2 kinderen. Ze slapen in 1 bed. In andere huizen zijn er 2 slaapkamers. De kinderen slapen op een kleed of delen 1 bed met z’n allen.
We worden rondgeleid in de buurt en schudden vele handen. Wederom vragen we ons af wie dit bezoek nou het meest bijzonder vindt: zij of wij? Er is dankbaarheid over en weer. Iedereen heeft vandaag iets anders meegemaakt en gezien. Doordat we in tweetallen waren kunnen we hierover samen in gesprek. Vanavond bij de dagevaluatie nemen we allemaal een foto mee die we vandaag gemaakt hebben. We gaan elkaar uitleggen waarom we deze foto gekozen hebben.
Na deze huisbezoeken hebben we de rest van de middag doorgebracht aan Paradise Beach. Wat een contrast. Maar ook dat mag en kan in deze drie weken. De meesten van ons sluiten de ogen en missen de overvliegende pelikanen. Wat is deze wereld anders dan de onze….
Op de terugweg zingen we wederom veel. Van Christelijke kerstliederen in deze zinderende hitte tot zeer speciale studentenliederen (met soms erg ranzige tekst). We voelen ons verbonden bij alles wat we doen; zingen, lachen, huilen, praten… wat een voorrecht om dit mee te maken.

Dagevaluatie:
Anke opent met een gedicht over geloven in een nieuwe wereld waarin geen haat, nijd en verschil is.
Lonneke leest uit Romeinen 6: 15-23
Egbert vult aan:
“Betekent dit nu dat we vrijuit mogen zondigen omdat we niet onder de wet staan, maar onder de genade leven? Absoluut niet”. Dit is het eerste vers van vandaag, ik denk dat deze na de werkvakantie zeker ook op ons van toepassing is. Gisteren hebben wij het vooral tijdens ons dagelijks rondje gehad over onze luxe, verspilling en de vraag of wij nu in weelde leven.
Op “luxe en weelde”hebben wij hier het antwoord al gezien en zullen jullie lezers het antwoord ook wel weten. Ja, wij leven in weelde en overvloed. Verspilling is misschien wel voor de thuisblijvers wat moeilijker maar in Gambia worden wij daar dagelijks mee geconfronteerd. Zaterdagmorgen na onze aankomst werden wij tijdens het ontbijt door Christine geattendeerd op een paar simpele spelregels: “ik weet niet wie van jullie er brood heeft overgehouden tijdens de reis, gooi dit niet in de prullenbak want de mensen hier vinden dat niet fijn en zorg dat altijd je altijd je bord leeg eet laat niets liggen”. Over deze opmerkingen hebben we nu tijdens de maaltijd de grootste lol en zie je regelmatig een bord over tafel gaan richting Karel en Annemiek, de kliko’s van de groep. Om over het, naar rood verschoten hoofd van Lonneke, tijdens de mededeling maar niet te spreken. Zij had de broodjes al gedumpt. Gisteren kwam Stef tijdens het rondje hierop terug met: ‘Gelukkig zitten de mijne nog in de tas, hmmmmm.’ Maar wat heeft dit nu met de Bijbeltekst te maken? Ik zal hem nog een keer lezen. “Betekent dit nu dat we vrijuit mogen zondigen omdat we niet onder de wet staan, maar onder de genade leven? Absoluut niet”.
Wij zijn nu een stuk duidelijker op de hoogte dat er niet overal genoeg is en dat hier, in Gambia, alles op gaat tot de laatste hap. Is het dan erg als wij een keer iets weggooien waar we echt niets mee kunnen of wat we hebben laten bederven en is dat dan gelijk een zonde? Nee, vast niet, maar we kunnen als we in de winkel staan, bij het koken of als we eten opscheppen nog eens nadenken en ons afvragen: “Heb ik dit echt allemaal nodig?” Ook als we de kledingkast of speelgoed opruimen, daar kunnen we vast nog iemand blij mee maken.
Ik zie vandaag dan ook weer als een belangrijk leermoment en ik had graag van alles verteld over de bezoeken aan de huizen en families van leerlingen en docenten, maar dat zal Ellen vast vermelden in de blog. Zo heeft zij het ook vaak over het zingen in de auto, vandaag natuurlijk weer: er vloog weer van alles door de auto. Vandaag veel opwekkingsliederen en ook ons lied, lied 416 en zelfs Stille nacht, Heilige nacht.
Ik zat voorin te denken aan die lieve mensen uit Jambanjelly die mijn hart gestolen hebben en voor mij wederom de bevestiging zijn van mijn geloof. Maar ook dacht ik aan de veel te korte tijd die ik heb om dit stuk in elkaar te flansen, twintig minuten: bah. Daar in de zinderende hitte in de bus wist ik al waar ik vandaag mee wil eindigen: een zin uit een kerstliedje:
Hij der schepselen Heer.


Ervaringsronde n.a.v. de gemaakte foto’s:
Een foto van de docente: hoeveel geluk stralen mensen uit. De bewondering voor de vrouwen: voor zonsopkomst is het eten klaar, ze werken de tuin bij, geven les en zorgen voor kinderen en huishouden. Respect voor deze hardwerkende vrouwen.
Een foto van de jongenshotelkamer: het verschil tussen onze kamers en de woningen die we gezien hebben is enorm!
Een foto van een Gambiaans maatje in het leslokaal: educatie is van belang voor deze mensen en wij mogen daarbij helpen.
Een foto van een mix van onze groep en van Gambiaanse kinderen die hetzelfde doen: samen tekenen en samen lezen. We kunnen niet altijd communiceren, maar dit zijn dingen waarin we elkaar begrijpen.
Een foto van 1 van ons met zijn maatje: wat verschillen we veel van elkaar en toch klikt het enorm goed! Bijzonder is dat! “We zijn anders maar toch ook hetzelfde!”
Een foto van een baby in je armen: een kind nestelt zich, zonder je te kennen, tegen je aan en valt in slaap: wat een vertrouwen!
Een tekst op de muur: “You definitly deserve our love and support”
Een foto van een heel groot gezin (familie) die alles delen met elkaar.
Een foto van een ‘toilet’ van de jongens van een gezin: een afscheiding van palmbladeren, ergens buiten in het zand. De vrouw heeft een eigen ‘Frans’ wc-plekje.
Samen een encyclopedie lezen en woorden vertalen naar diverse talen. De encyclopedie is jaaaaaaaaren oud en ze leren dus eigenlijk dingen die niet meer van deze tijd zijn.
1 van de docenten kan geen baan vinden en werkt vrijwillig op deze school. Hij verdient daarmee veel respect en kan daardoor brood en drinken goedkoper krijgen omdat hij veel mensen kent en veel respect krijgt. Zijn motto is: “Het is belangrijker dat je goed herinnerd wordt dan dat je goed geleefd hebt.”
Christine heeft vandaag iets anders gedaan dan wij. Zij heeft een foto gemaakt van de straten die blank staan in een dorp op 20 minuten rijafstand. Gek dat het zo dichtbij, zo hard plenst en dat wij in de zon lopen.