13 juli

Op het moment dat ik dit typ, zit ik bij het zwembad en kijk ik naar 3 jongeren die op een bedje liggen te lezen of te puzzelen. 5 jongeren en 2 oudere jongeren (Lonneke en Jennifer) liggen in het zwembad en lachen hard. De sfeer is goed. Als ik over het zwembad heen kijk naar de horizon zie ik de zee en het strand. Daar hebben we net een eind gelopen met een groot gedeelte van de groep. Het is voor ons toeristen nog niet zo makkelijk om een strandwandeling te maken. Hoe verder we van het hotel komen, des te meer Gambianen er in zee zijn. Het valt ons op dat het voornamelijk mannen en jongens zijn. Een groep kinderen volgt ons en loopt mee. Ze roepen steeds “Toubaab”, dat betekent “blanke”. Eigenlijk is dat raar… wij zeggen toch ook niet “Hé neger”. Dat voelt een beetje als scheldwoord. We lijken wel een soort wandelende attractie of zo… we komen maar moeilijk van ze af. Als we halverwege onze wandeling iets willen drinken bij een barretje is het dicht. Het is tenslotte laagseizoen hier. We ploffen met z’n allen op twee strandbedjes en praten over onze ochtend.
Vanmorgen zijn we namelijk naar de kerk geweest. We werden hartelijk ontvangen en de kerkdienst zou rond 10 uur beginnen (men kijkt niet op een paar minuten hier). Er waren niet veel mensen in de kerk. In totaal 75 personen en dat was inclusief onszelf en het koortje. Al zingend komt het koor met de dominee binnen. De organist zet een nieuw lied in… we kijken elkaar aan…. De melodie is bekend… “Welke is het ook al weer?”En dan schiet het ons te binnen: “Neem mijn leven laat het Heer, toegewijd zijn aan uw eer”. We zingen uit volle borst (in het Engels!!) mee. Ze zingen veel hier en ook hard! Met 75 mensen in deze kerk, klinkt het zo ongeveer gelijk als wanneer we in de Oosterkerk een goed gevulde kerk hebben… Zingen we in Hoogeveen dan toch nog te gereserveerd, te terughoudend? Iedereen galmt hier met enthousiasme en de meesten van ons galmen dan dus ook lekker mee.
Er wordt veel gebeden. Elk gebed sluit de dominee af met een “Amen” en dat wordt herhaald door de kerkgangers. Zodra de dominee de preekstoel op gaat, heeft hij eigenlijk geen microfoon meer nodig. Hij schreeuwt ons tegemoet, rolt in zijn enthousiasme en bevlogenheid bijna van de preekstoel af en blijft met zijn witte zakdoek zijn voorhoofd zweetvrij maken. Naast zijn bevlogenheid vinden we hem ook oordelen over mensen en spreekt hij mensen rechtstreeks aan en wijst zelfs. Dat zijn wij niet gewend. Tijdens de strandwandeling, zodra we zitten op die twee bedjes, hebben we het er over en vallen er woorden als “streng, strak, zwart-wit (we roepen nog voor de grap: “Neger – Toubaab” ….. en weer lachen we). Het bijzondere vind ik dat na zo’n lachmoment het serieuze gesprek weer wordt opgevat. We praten over het oordelen. We zijn van mening dat het niet aan ons is om te oordelen, ook niet aan een dominee. Er is er uiteindelijk maar één die oordelen mag en dat is God.
Terug naar de kerkdienst. Na de preek worden de gasten die in de kerk zijn naar voren gehaald en zij leggen uit wie zij zijn, waar ze vandaan komen en wat zij hier doen. Karel stapt namens ons naar voren en vertelt alles. Er wordt geapplaudisseerd en gelachen. We voelen ons welkom.
Na twee uur (ja, u leest het goed: wij zaten langer in de banken dan u vanmorgen! En wij kunnen u verzekeren dat wij ook minder comfortabel zaten!) is de dienst afgelopen en komen er diverse mensen naar ons toe om ons een hand te geven en een gesprek te beginnen.
Als we terugrijden komen we in een gebied waar we niet eerder zijn geweest. Schrijnende situaties worden weer zichtbaar. We hebben twee uur in de kerk gezeten en niet gedacht aan de wereld om ons heen. We zijn even uit deze wereld geweest maar worden er nu weer hard mee geconfronteerd. We rijden langs een vuilnisbelt van meer dan 30.000 vierkant meter. We zien mensen op zoek naar bruikbare spullen: voor de verkoop of voor eigen gebruik. Koeien lopen er op zoek naar voedsel. Gieren zweven er rond op zoek naar eten. Kinderen op blote voeten met vodden aan hun lijf. Mensen die hun hele bezit op een ezelskar gebonden hebben en daarmee de vuilnisbelt oprijden… ongelofelijk wat een andere wereld. Hoe schrijnend is het dan dat juist tegenover deze vuilnisbelt een weeshuis zit van SOS Kinderdorpen. Worden deze kinderen dan elke dag geconfronteerd met hun toekomst? Is dit beeld straks “het normale beeld” van deze kinderen? Of biedt SOS kinderdorpen juist toekomst voor hen? Tja, u begrijpt dat het wederom stil is in de bus bij het zien van deze wereld.
Maar….. vanmorgen hebben we van de dominee gehoord: “Houd onvoorwaardelijk van elkaar. Doe niet net alsof, maar wees eerlijk en oprecht.” Ik durf te zeggen dat de groep jeugd die hier voor mij zoveel plezier heeft in het zwembad, oprecht van de wereld houdt en dat ze daarom hier nu zijn.

Dagevaluatie:
Robin opent met een gedicht over mensen die anderen wijzen naar het Licht.
Ellen leest uit Romeinen 7: 13-25
Egbert vult aan:
Praise the Lord, amen. Praise the Lord, amen. Zo begon hier vanmorgen de dominee zijn preek. Even checken of iedereen wel zijn gedachten erbij heeft en de “spirit” te pakken heeft. Wat een passie en vuur. Het gaat er heel anders aan toe dan bij ons in Hoogeveen.
Wat erg leuk is, is dat ze hetzelfde leesrooster volgen als wij doen. Ik heb nooit geweten dat het bijbelleesrooster iets is dat in meerdere landen wordt gelezen. Voor mij wel lekker want ik kon mooi spieken hoe deze dominee met de tekst omgaat. Ik kan daar mooi gebruik van maken. Daarnaast werd er gelezen over het eerstgeborene recht, dat Jacob van Ezau heeft gestolen.
Ze begonnen met het verhaal over het eerstgeborene recht. Als het bij ons gelezen wordt, moet er vaak bij uitgelegd worden waarom dat het in de tijd van Jacob en Ezau zo belangrijk was wie die zegen kreeg. Bij ons is het eigenlijk een gewoonte dat als pas de laatste ouder overlijdt, dat dan alles gelijkmatig wordt verdeeld over alle kinderen. Mannen en vrouwen zijn gelijk. “Jacob suppose to be a man of God”, zei de dominee hier. Echt netjes was het niet wat Jacob deed liegen tegen je bijna blinde vader. Maar wat had hij nu precies gestolen van zijn oudere broer? Zodra we na de dienst de bus hebben verlaten vraag ik het maar weer eens aan onze chauffeur Alhagy hoe het hier op de compounds er aan toe gaat. Een compound is een groot erf waar eenvoudig gezegd opa, oma, zonen en hun kleinkinderen wonen. De dochters die trouwen, gaan bij hun man wonen. Geloof het of niet maar hier is het nog net als in de tijd van Jacob en Ezau. Zodra opa overlijdt is de oudste zoon de baas over het hele spul en bepaald hij wat er gebeurt. Zodra dat gebeurt zullen er inderdaad na van verloop van tijd kinderen moeten vertrekken. Dus het is zeer belangrijk in Gambia en bij Jacob en Ezau wie de eerstgeborene is. Tja, ik kan me voorstellen dat Ezau boos is…. verschrikkelijk boos…. tot moordens toe, als hij de kans had gekregen.
Romeinen 7 is net als bij jullie in Hoogeveen hier ook aan de beurt. Ik had het vanmorgen onder een wandeling, voor de kerkdienst, al helemaal klaar in mijn hoofd. Dat plakken we er zo meteen nog maar even achteraan. En dat geeft niks want een kerkdienst in Gambia duurt al gauw twee uur. We passen ons zo mooi een beetje bij hen aan.
Gelukkig zaten we niet vooraan in de buurt van de preekstoel. Er werd af en toe flink van leer getrokken door onze voorganger hier. Zijn vinger wees strak naar één van de kerkgangers en er werd even duidelijk gemaakt dat de verleiding van de zonde je grootste vijand is. Maar ook mooie uitspraken had deze predikant. Die uitspraken werden dan beantwoord door de hele gemeente met “halleluja”. Een paar uitspraken die me bij zijn gebleven, vrij vertaald: als je er even niet goed uitziet of je haar zit niet goed, wees niet bang want God kijkt niet naar je foto. Hij kijkt naar je hart. Stem je leven af op God wees voorbereid op zijn komst. Doe niet alsof maar wees eerlijk en oprecht. Vraag God om Zijn zegen. Zo ging het nog een tijdje door. Ik heb er nog één en daar wil ik graag mee afsluiten straks.
Zelf wil ik alleen vers 14 benoemen: “Wij weten dat de wet het werk van de Geest is, maar door mijn natuur ben ik uitgeleverd aan de zonde”.
Het is vandaag de laatste WK-dag en wil ik het nog een keer met voetbal als voorbeeld doen. Voetbal is als alles volgens de regels gaat, lees de wet van de Geest, een hele mooie en zachte sport. Alleen laten die voetballers zich leiden door hun eigen hebberigheid en honger naar de winst, dat is hun natuur. Daar gaat het allemaal mis, gelukkig geven de voetballers hun eigen fouten wel toe, al duurt het bij sommige bijtertjes wel lang. En een schwalbe is dan gelijk aan kwaadsprekerij: een ander die niets doet, expres zwart proberen te maken. Hopelijk is het hiermee wel duidelijk. Waar handel ik via de wet en waar laat ik me leiden door mijn eigen gedachten?
Gelukkig is voor ons de gemiddelde scheidsrechter van dit WK niet te vergelijken met God. De scheidsrechter ziet lang niet alles en een heleboel verkeerd. Dat is al een groot verschil maar het grootste verschil is misschien wel de kaarten. Voor een wat zwaardere overtreding krijg je een gele kaart dat kan nog het zou in het dagelijks leven ook wel prettig zijn. Bij twee zwaardere overtredingen of één verschrikkelijke, lig je er in de wedstrijd voorgoed uit. Dat zal God met ons niet zeker niet doen. Bij hem staat de deur altijd open als je bereid bent om van je fouten te leren en ze te erkennen.
De zin die bij mij het meest bleef hangen en Ellen had het opgeschreven en Christine lepelde het in vloeiend Engels spontaan op, was toch wel,
Laat ons onvoorwaardelijk van elkaar houden.
Ervaringsrondje:
We vonden het een mooie maar zware dienst. We hebben genoten van de passie van de dominee. Soms was het slecht te verstaan. Dat was wel eens lastig want daardoor krijg je de indruk dat deze man boos was of angst wilde aanjagen. Deze dominee sprak over kerkgangers: die zijn goed en leven dicht bij God, maar als je niet naar de kerk gaat, ben je aangewezen op de hel. Hier zijn we het niet mee eens. Het gaat volgens ons om de keuze die jij maakt voor God en voor je medemens. Als je goed bent, ontmoet je goed en ontmoet je God dus ook (uiteindelijk). We vinden dat ‘naar de kerk gaan’ niet gekoppeld kan worden aan je plaats in de hemel. We vinden ook dat je wel de kerk nodig hebt bij je geloof. We ervaren het als bijzonder dat je bij de schriftlezing uit het Nieuwe Testament allemaal moet gaan staan.
Egbert deelt een foto die hij vanmiddag gemaakt heeft. Hij is met Christine op huisbezoek geweest bij iemand die Christine kent. Op de foto zie je een putdeksel waar de kinderen een voetbaltafel van gemaakt hebben. Ze spelen met dopjes van flessen en de handvaten zijn de doeltjes. Van niks kun je iets prachtigs maken dus!