14 juli

Onze tweede werkweek is vandaag begonnen. We lagen op tijd op bed gisteravond en konden vanmorgen dus vrij makkelijk ons bed uitkomen. Velen van ons hebben last van een ietwat dunnere substantie die ons lichaam verlaat en dat voelen we in onze buikregio. Maar bikkels zijn we ook, want de meesten van ons klagen niet, maar gaan rustig door.
Bikkelen…. Dat zal deze dag ook weer moeten gebeuren. Van het eerste lokaal moet de vloer eruit gebikt worden. Het puin voeren we af en daarna moet de vloer nog 5 cm afgegraven worden. Het lokaal ernaast moet 10 cm afgegraven worden en de kruiwagens rood zand worden dwars over het schoolplein naar de stortplaats gereden. Ook het puin verdwijnt in die richting. In het laatste lokaal staan de stenen nog die we vorige week als laatste hebben gemaakt. Die slepen we naar buiten zodat we het dak van de laatste twee lokalen kunnen slopen. De achtermuur zal naar alle waarschijnlijkheid spontaan naar beneden komen dus houden we de kinderen er goed bij vandaan. Zodra het dak verwijderd, is duwen een aantal van ons die buitenmuur naar buiten en met een enorme plof valt hij om. We lachen, juichen en klappen! Weer een stap in de goede richting.
De hele dag worden we bijgestaan door Gambiaanse kinderen in alle leeftijden. Sommigen lopen met emmers op hun hoofd. In de emmers zit het puin uit één van de lokalen, andere kinderen scheppen zich suf in het puin of in het rode zand. Het is echt super zwaar werk! Dan ineens zie ik Anke aan komen lopen. Ze wordt omringt met kinderen. U weet inmiddels dat dit geen nieuws is. Daar wennen we al aan… maar dit keer raakte het velen van ons… De meeste kinderen zijn een jaar of 6/7. Als we vragen hoe ze heten zeggen ze allemaal iets dat op “Chris” lijkt. Het klopt vast niet dat al deze kinderen Chris heten, maar we laten het er maar bij. 1 mannetje valt ons in het bijzonder op: hij heeft zwarte kleren aan (met veel gaten er in), hij zal een jaar of 3 zijn en loopt met O-benen. Hij loopt erg moeilijk maar wil ook helpen. Met een stuk puin op zijn koppie sjouwt hij zich rot… over het schoolplein in dat mulle zand. Meer dan 100 meter heen, meer dan 100 meter terug. We praten over hem. Als zijn wieg in Nederland had gestaan was er wat gedaan aan zijn beentjes. Een simpele beugel zou voldoende zijn. Dan was hij na een paar jaar een ‘gewoon kind’. Doordat zijn wieg in Gambia staat, weten we nu al dat deze jongen het in zijn toekomst erg moeilijk gaat krijgen. Hij is anders dan ‘gewoon gezond’ en dan tel je in Gambia toch eigenlijk niet mee. Er hangt een snottebel uit zijn neus en met liefde haalt Anke een doekje… hij blijft lopen met brokken puin totdat het niet meer gaat. Dan pakt hij een brok puin en tilt zijn handen op naar Anke. Zij tilt hem op en draagt hem. Ik kijk hen na en zie dat er achter hen maar één paar voetstappen zichtbaar blijft. Er schiet mij een deel van een gedicht door mijn hoofd.
“Op het moment dat jij het moeilijk had mijn kind, heb Ik jou gedragen’

Dagevaluatie:
Annemiek opent met een gedicht over een wereld die vastzit in een vicieuze cirkel. Jezus doorbrak deze cirkel. Hij kwam met goede dingen en overwon daarmee het slechte.
Christine leest uit Nehemia 3 vers 1-11

Egbert vult aan:
Mellany en Annemieke slepen de stenen, Stef en Robin vlakken de vloeren uit, Anke, Esther, Karel, Ellen en Egbert voeren het puin af, Lonneke en Annika slopen het dak en de muren, Jennifer, Manon scheppen de kruiwagens vol en last but not least: Christine ontfermt zich over het sloophout en oud ijzer. Zomaar een opsomming van onze werkzaamheden, kunnen we gelijk na deze opsomming nu Amen roepen? Nee.
Gaan we nu uitgebreid stilstaan bij wie, welke werkzaamheden deed en waarom ? Dat lijkt me ook geen goed idee. Ik weet ook niet of dat überhaupt mogelijk is. Laten we het over Nehemia hebben dat is een stuk interessanter. Zeker het waarom, dat zal ons alle veertien een stuk meer aanspreken.
Het is de tijd na de ballingschap in Babylonië. Alle Israëlieten wonen in Juda en zijn in de minderheid en dus ook groot mikpunt van spot en pesterijen. Nehemia werkt aan het hof van koning Antraxerxes als schenker. Hij schenkt de wijn in en biedt het vervolgens aan de koning aan. Hij krijgt bezoek van zijn broer, vanuit Jeruzalem. Nehemia vraagt hem naar de toestand in Jeruzalem. Jeruzalem is zijn stad zoals hij zelf tegen de koning zegt: “De stad waar mijn voorouders liggen begraven”. Het antwoord laat zich raden, niet te best. Vele poorten zijn afgebrand en de muren zijn kapot. Hier begint het verhaal, ons verhaal te raken. Alleen had waarschijnlijk geen één van onze voorouders ooit van Jambanjelly gehoord. Laat staan dat ze er begraven liggen.
Het verhaal van Nehemia gaat natuurlijk verder. Ik zal zeker niet alles vertellen want er komen nog twee dagen van zulke mooi opsommingen van namen. Ik houd graag nog een beetje achter de hand voor de komende twee dagen. Hoewel een reactie op de blog van één van onze predikanten met wat tips zou ook niet verkeerd zijn. Nehemia kreeg veel kracht en steun uit zijn gebeden om zo zijn hart achterna te gaan. Oké, dat is duidelijk…. ik trap hier een open deur in.
Laten we in plaats van voorouders, Christine als oudste van de groep maar in plaats stellen. Zij is al jaren begaan met de bevolking hier. Wij hadden, net als Nehemia, geen idee wat we zouden aantreffen, ook al had Christine veel foto’s en films mee. Ook Google is zeer behulpzaam voor de beelden. Maar het gevoel, dat misten wij. Het gevoel wordt pas echt als je alle ellende kunt zien met eigen ogen en als je het voelt. Voor de mensen thuis: we kunnen het zelfs ruiken. Het gevoel, de beelden maar ook de geur zal ons nog jaren blijven herinneren aan ons verblijf.
Schenker Nehemia gaat, net als wij, een enorm avontuur aan. Hij vertrouwt op God en vindt in zijn gebeden veel steun. Maar ook de hulp van zijn baas, de koning, is super. Hij werkt al jaren voor de koning. Deze had nog nooit wat op zijn werk aangemerkt tot de dag na het bezoek van zijn broer. “Waarom kijk je zo somber, je bent toch niet ziek? Er is vast iets dat je dwarszit”.
Ook hier gebeurt van alles en op verschillende manieren zit mensen van alles dwars. Vooral het feit dat we niet iedereen kunnen helpen. En waarom is de president hier niet net als de koning Antraxerxes en ziet hij om naar zijn onderdanen. Wij hopen net als de koning van Nehemia, dat jullie dadelijk de dingen met ons wilt delen. Je voor en tegenspoed, alles wat wij nog niet hebben gezien en net zo openhartig zijn als Nehemia.
Toen ik het stukje van de gebeden schreef waaruit Nehemia zijn kracht kreeg, het stuk waarin ik om steun van de predikanten vroeg, op dat moment vloog er een ijsvogel langs me. Ik zat bewegingsloos te kijken in mijn eentje, al typend aan de kreek. Hij dook tot drie maal toe in het water op zoek naar een visje. Mijn gedachten dwalen even af, God wat bent u dichtbij.
Dominee Jan en Hetty: een reactie zouden wij natuurlijk zeker waarderen, maar wat de steun betreft: mijn gebeden zijn verhoord.

Ervaringsrondje:
We vertellen allemaal wat we deze dag gedaan hebben, alle werkzaamheden. Daarnaast vertellen we wat ons meevalt van onszelf en wat ons tegenvalt (waar we tegen aan lopen bij onszelf). Ik noteer dat hier niet omdat ik sommige dingen te persoonlijk vind.

Algemene conclusie: we leren onze grenzen kennen door dit werk.