15 juli

DEZE BLOG KUNNEN OUDERS MISSCHIEN BETER NIET LEZEN!

Zoals ik gisteren vertelde, hebben sommigen van ons last van de darmen of maag. Onder ons zijn er een aantal die een behoorlijk slechte nacht gehad hebben en meer tijd op het toilet doorgebracht hebben dan op bed. We merken ook dat de warmte en de ventilatoren ons regelmatig in de nacht wakker laten worden. Elke ochtend om 7 uur aan het ontbijt is daarbij natuurlijk erg vroeg, maar dit alles drukt de pret niet. Gisteravond hebben we bij de dagevaluatie geconstateerd dat we onze grenzen leren kennen en dat we deze grenzen ook duidelijk moeten maken aan elkaar. We hebben dan ook afgesproken dat we vandaag een uur werken en dan 5-10 minuten de tijd nemen om te drinken en even te zitten. We zijn nog steeds, ondanks de lichamelijke klachten, knetterenthousiast aan het werk en weten van geen ophouden. Toch willen we vandaag letten op onze rustmomenten en willen we aangeven bij elkaar als het even niet meer gaat. Dat moet ook, want anders houden we het domweg niet vol.
Als we het eerste uur puinruimen er op hebben zitten, spreken we af dat we in ploegen gaan pauzeren. Dit doen we omdat anders alle kinderen weg zijn als we terugkomen en de kinderen helpen ons weer fantastisch, dus willen we dat liever niet. Meisjes met zware emmers op hun hoofden lopen af en aan. Jongens lopen met kruiwagens en scheppen puin. We constateren vandaag dat het voortschrijdend inzicht en logica nog wel eens ontbreekt bij onze dierbare hulpen. Maken wij net een bult met puin, zet Mohammed de kruiwagen er gewoon bovenop… tja… dat is lastig scheppen natuurlijk! De jongens leunen ook regelmatig op de scheppen en vinden het ook gewoon interessant om zo’n schep of pikhouweel vast te houden. De meisjes daarentegen lopen af en aan en wachten niet tot wij de emmers vullen, maar grijpen en graaien met blote handen in het puin. De cultuur in Gambia is duidelijk: de vrouwen en meisjes werken het hardst van allemaal. Dit wordt hen al met de paplepel ingegoten. Gelukkig bewijst 1 van de foto’s dat het soms bij ons Nederlanders niet anders is.
Wat ons nog meer opvalt is dat de kinderen gewoon met blote voeten over het puin lopen! Wij moeten er niet aan denken. Het hete zand aan de blote voeten vinden we al niks, laat staan die puntige brokstukken. Zodra één van ons de schoenen uitdoet en op sokken door het zand loopt wordt zij aangesproken: “Dit zand is te heet voor jou, doe je schoenen aan alstublieft”. We kijken nog eens om ons heen en zien de blote voeten op het puin en we denken: “En zij dan?”
Terug naar de werkzaamheden: de laatste muur is verwijderd, al het puin is afgevoerd. De laatste vloeren zijn verwijderd en die willen we even afvlakken. Dan komen we tot de ontdekking dat er nog een betonnen vloer onder zit. De moed zakt ons in de schoenen. Moeten we nu deze vloer ook nog verwijderen? Gelukkig hebben een paar van ons een lumineus idee: als we die vloer nu als basis kunnen gebruiken, dan hogen we de ander iets op met zand dat hier nog ligt. We stellen het voor aan Banka, onze grote baas. Hij gaat akkoord! PFFFFFFFFFFFFFFFFF – opluchting!
Als laatste moeten we nog de randen van de muren rechtmaken en het oude, rotte hout verwijderen. Er zijn alleen niet voldoende steigers… wat kunnen we nu weer bedenken? Het is zonde wanneer er een aantal mensen niets kan doen omdat er geen materiaal voor handen is. Gelukkig komt Banka met een creatieve oplossing: stapel een zooi stenen op elkaar, leg er een plank overheen en je kunt er op staan. We sjouwen de zware stenen (betonblokken van 30x18x20), gewoon alsof we nooit anders gedaan hebben en stapelen ze op. Nadat we drie stapels gemaakt hebben, leggen we een plank er over heen en klimmen een aantal van ons erop. We roepen nog of dit arbo-technisch wel kan, maar ja…. We weten niet wat “Arbo-technisch” in het Engels of Gambiaans is, dus kunnen we het niet vragen. Ach…. en daarbij: onze ouders zitten ver weg en weten er niks van, dus die zeggen er ook niks van. Gewoon niet bij nadenken en gewoon doen waarvoor je hier bent: slopen en bouwen!
Wat wel erg gaaf is om te melden, is dat vandaag de laatste sloopdag was! Vanaf morgen gaan we bouwen! Wauw!! We kijken nog één keer trots om, zodra we het terrein afrijden. Moe maar voldaan hobbelen we in onze bus naar huis… sommigen van ons zijn zo moe dat ze spontaan in slaap vallen. Dat is ook geen wonder…. Het is zwaar werk, onder zware omstandigheden.
Tot slot: als u gewoon niets zegt tegen onze ouders, over dat Arbo-gebeuren, dan houden wij ook onze mond. We vertellen het wel als we weer thuis zijn! :-)

Dagevaluatie:
Annika opent met een verhaal over dat één derde van de mensen op moet passen dat z’n buik niet te dik wordt en tweederde van mensen op de wereld moet moeite doen om voedsel in z’n buik te krijgen.
Annemiek leest uit Nehemia 3: 11-23 (en alle namen leest ze foutloos!!)
Egbert vult aan: Vandaag gaan we verder met Nehemia die de stad Jeruzalem aan het wederopbouwen is. Zoals uit het bericht van dominee Hetty ook al blijkt (zie reactie op de blog van gisteren): het is misschien niet zo bijzonder dat een man die in het buitenland werkt als gastarbeider, door het bezoek van zijn broer wordt geraakt door alle ellende in zijn thuisstad. Des te meer is het wel vreemd dat hij in zijn eentje besluit om de stad te gaan wederopbouwen. Maar is Nehemia wel alleen als hij besluit om te vertrekken?
Dit zijn twee verzen uit Nehemia 1: “Toen ik deze woorden hoorde, ging ik huilend op de grond zitten. Ik rouwde dagenlang, ik vastte en riep de God van de hemel aan. Ik bad: “Ach Heer, God van de hemel, machtige en ontzagwekkende God, U die uw beloften nakomt en trouw bent aan ieder die u lief heeft en doet wat u gebiedt, luister aandachtig en zie hoe uw dienaar dag en nacht tot u bidt ten behoeve van uw dienaren, de Israëlieten. Ik beleid de zonden die wij, Israëlieten, tegenover u hebben begaan, ook ik en mijn familie.”
Nehemia bidt tot God en vraagt hem om raad. Aan de hand van God en gesteund door een vreemde koning gaat Nehemia op pad.
Met steun van een vreemde koning… ik ben nieuwsgierig hoeveel van jullie kenden Christine voor dat we aan dit project begonnen? Ja, een paar twijfelachtige handjes. Dit vond ik vanmiddag zo bijzonder: zit ik eens een keer aan het zwembad mijn inspiratie op te doen en ligt er een groepje van onze jongeren in het water. Christine duikt er lekker bij in om een balletje mee te gooien met hen. Daar klinkt ineens de kreet “Vangen oma!” Oké, wij zijn niet met een profeet op pad of hebben de steun van de koning gevraagd. Maar met deze oma is het ook “One big happy family”.
Zoals telkens uit de blog blijkt, krijgen wij steun van alle kanten. Groot en klein steken de handen uit de mouwen. Maar ook alle reacties van de thuisblijvers zijn voor ons een enorme steun en deze geven ons het gevoel dat iedereen zijn steentje bijdraagt. Alleen al afgelopen zondag hadden we een piek met lezers op onze blog: achttienhonderd bezoekers op de site. Wij zijn zeker niet alleen. Wij zijn blij dat ook wij, net als Nehemia, aan de hand van God mogen lopen.
Ik wil dan ook eindigen met een zin van één van de moeders die bijna dagelijks reageert:
Dit is niet jullie eigen liefde, maar Gods liefde in jullie. Jullie zijn gezegende mensen!!!

Ervaringsrondje:
We hebben enorm hard gewerkt en dan staan er weer al die kinderen die helpen. Daar krijgen we energie van. Die hulp zorgt er voor dat de werkzaamheden vlot gaan en dat we voor lopen op schema. We praten ook nog even over bouwtechnische zaken voor de komende dagen.
Soms lopen kinderen ook in de weg en omdat we soms moe zijn of last hebben van lichamelijke klachten, reageren we soms kort naar ze. Maar aan het einde van de dag komen we altijd even terug bij elkaar en is het altijd een blij gezicht dat we zien. We bedenken dan dat deze kinderen ook alleen maar graag willen helpen.
Sommigen van ons krijgen steeds meer adrenaline en willen liefst zo min mogelijk pauze houden.
De dag vliegt voorbij en dat komt ook omdat het zo gezellig is.
Vooral de mensen die lichamelijk niet fit waren hebben het een stukje rustiger aan gedaan vandaag. Mooi dat dit ook kan. We vinden het soms lastig dat de kinderen onderling ruzie maken over wie de emmer mag dragen of wie de kruiwagen mag duwen. Soms zijn we sommige kinderen ook wel zat. Christine geeft de tip om dan gewoon één van de docenten (die toch niets doen onder de boom zitten) op te halen en de kinderen even weg te laten sturen.
We vinden het stoer dat we morgen op de helft zitten van de drie weken en dat we morgen kunnen starten met bouwen. Gaaf!