16 juli

Soms heb je zo’n dag… dat je op tijd op je werkplek bent maar Banka en zijn mannen zijn in geen velden of wegen te bekennen. “Duurt lang!”

Soms heb je zo’n dag… dat je de eerste anderhalf uur dus niets kunt doen. “Duurt lang!”

Soms heb je zo’n dag… dat je eindelijk vloeibaar beton kunnen maken en dat je twee kruiwagens zand gehaald hebben en dat dan blijkt dat het cement nog gekocht moet worden. “Duurt lang!”

Soms heb je zo’n dag… dat je eindelijk het beton kunt storten! Hoera! Totdat halverwege blijkt dat er folie onder had gemoeten en dat alles er dus weer uit moet en opnieuw gestort. “Duurt lang!”

Soms heb je zo’n dag die dramatisch begint maar fantastisch eindigt. “Tijd vliegt voorbij!”
U begrijpt al wel dat onze dag niet zo’n beste start had vandaag. De werkmannen waren laat en wij waren van hen afhankelijk. We hebben met de kinderen gevoetbald en met een frisbee gegooid. Frisbeeën is waarschijnlijk iets typisch Nederlands want die ging alle kanten op bij de Gambiaanse kinderen. Ondertussen waren 4 mensen een gat in de grond, bij de ingang aan het dichten. U moet weten dat het in de regio behoorlijk geregend heeft en dus staan er enorme plassen. Zo ook op het schoolplein. We hebben er een stuk of 10 kruiwagens met zand en puin ingestort zodat het beter begaanbaar is.
Toen de werkmannen eindelijk arriveerden konden we beton maken zodat we de fundering voor de achtermuur kunnen gaan storten. We voelden ons een beetje overbodig want er was niet voldoende werk voor ons allemaal. We hebben de taken een beetje proberen te verdelen en dus maar wat rustiger aan gedaan vanmorgen. Gek toch, dat we allemaal in eerste instantie een nutteloos gevoel overhouden aan zo’n ochtend. Het zal wel te maken hebben met onze Nederlandse achtergrond.
Er worden staaldraden geleverd omdat we natuurlijk betonmatten nodig hebben voor de vloeren in de lokalen. Ik hoor u denken: “Die haal je toch bij de bouwmarkt?” Welneeeeeee: in Gambia maak je die dus zelf! De staaldraden zijn 14 meter lang en krom. Eerst moeten we alle 200 draden rechtbuigen. Voor de betonmatten hebben we 36 stuks van 7 meter nodig en die vlechten we met 47 stuks van 5,5 meter. Om de 15 cm maken we ze vast met een klein ijzerdraadje. Dat houdt dus in dat er 1692 ijzerdraadjes per betonmat handmatig vastgedraaid moeten worden. Even voor de duidelijkheid: we hebben 5 van deze matten nodig. Ehm… dat is 8460 ijzerdraadjes…..Wij ‘draaien’ hier al bijna ‘door’ …
Als Egbert met Banka in de auto stapt om een aantal zaken nog te gaan kopen, raken ze in gesprek. Banka wil liever niet op vrijdag werken. Wij zien 3 dagen weekend eigenlijk niet zitten want dat vinden we zonde van de productieve werktijd dus sluiten we een prachtige compromis: we zijn vrijdag en zondag vrij en werken op zaterdag. Zo hebben we ons weekend mooi verspreid. Banka denkt bij elke vrachtwagen die ze onderweg tegenkomen dat dit waarschijnlijk de vrachtwagen met 100 zakken cement is die naar Jambanjelly moet. Hij wijst en schreeuwt de vrachtwagens in de goede richting… ergens zal die van ons er vast tussen gezeten hebben want de 100 zakken zijn geleverd vandaag! Banka vertelt Egbert vol trots dat hij wel eens een vrachtwagen vol cementzakken heeft gekocht (200 stuks) en dat hij ze in twee weken tijd verkocht had. Hij had dan een supergoede winst gemaakt vertelt hij glunderend: 1000 Dalasi En dat is omgerekend nog geen 20 euro…
Ondertussen zijn een aantal van ons op visite geweest bij een school voor speciaal onderwijs. Annika’s oom helpt deze school. We werden erg hartelijk ontvangen omdat Annika een nichtje is van ‘Henk Jonker’. Vol trots stellen ze haar aan iedereen voor. We krijgen daar een rondleiding en zien de gehandicapte kinderen in klaslokalen. Op onze vraag wat de toekomst van deze kinderen is, na de schooltijd, is het antwoord dat er eigenlijk niks van terecht komt. De maatschappij heeft geen voorzieningen voor deze mensen en eigenlijk zit niemand op hen te wachten. Ik leg uit aan het hoofd dat wij in Nederland speciale werkbedrijven hebben zodat er een inkomen is voor deze bijzondere mensen en als er echt niet gewerkt kan worden vanwege de beperking, dan is er een potje geld om in de levensbehoeften te kunnen voldoen. Wederom benoemen we naar elkaar dat we bevoorrecht zijn om in Nederland te wonen. Zodra we weg willen gaan staan er kinderen bij de waterkraan hun bordje af te wassen. Ze zwaaien en geven ons handkusjes… de blijheid straalt van de gezichten af. We zwaaien terug en de handkusjes vliegen over en weer.
Elk mens heeft zijn kwaliteiten, iedereen is een belangrijk onderdeel in de wereld van God. Iedereen kan zijn steentje bijdragen. Sommigen komen met een kleine steen, anderen met een grote, maar samen kunnen we bouwen aan een stevig huis. Als het fundament goed is, heeft elke steen zijn functie. Wij hopen met heel ons hart dat in Gambia (uiteindelijk) iedereen op waarde geschat wordt en dat elke (!) bouwsteen een passende plek krijgen in deze Gambiaanse wereld.

Dagevaluatie
Robin opent met een stuk over geweld. Door geweld gaat alles kapot. Geweld is niet met geweld op te lossen. De weg naar licht is de enige juiste. Je zult de regenboog zien.
Lonneke leest uit Nehemia 3: 22-32
Egbert vult aan: En weer is er een grootse opsomming van vele namen die meegeholpen hebben aan de wederopbouw van Jeruzalem. Ik had voor vandaag al een mooie inkopper klaar, maar heb het aangepast want we kregen wederom een prachtige aanvulling vanuit Nederland. Ditmaal van dominee Ros. Ook hij is terug van vakantie, hopelijk weer gesterkt voor de komende periode.
Ik lees een klein stukje uit het bericht van de dominee: “Bijzonder dat jullie vanuit die tekst verbindingen leggen met jullie werk in Jambanjelly De mensen toen werkten samen in een gesloten kring rondom Jeruzalem, schouder aan schouder. Het is een muur van levende stenen. Waarom dan al die namen? Ze lezen als een ellenlang en saai geslachtsregister, dat je liever overslaat. Maar juist de eindeloze opsomming getuigt van een grote daadkracht en saamhorigheid. Elke schakel is nodig in deze ketting rond de stad.
Toegespitst op jullie situatie: zo zijn jullie bij wijze van spreken als een cirkel van levende stenen bezig met het bouwen van de school”.
Zo is het bij ons inderdaad ook want iedereen doet wat hij kan en zet zijn beste beentje voor, maar dat wij als een cirkel van liefde om deze mensen heen staan, staat als een paal boven water.
Iets wat ik mis in het verhaal van Nehemia en wat jullie allemaal al vanaf de kindernevendienst ingehamerd hebben gekregen, is het fundament. Een wijs man bouwde zijn huis op een rots……. Is één van de vele voorbeelden. Hier in Gambia is het net als met het geloof: de rots is er niet en wat doe je dan? Je bouwt er één, een fundament. Gisteren was ik ziek en toen ik tijdens het slopen het oude fundament zag heb ik zelfs de aannemer proberen over te halen deze te laten liggen, al zei hij dat deze niet zo sterk was. Inderdaad…… hij ging er uit.
Zo is het met je geloof ook. Je ouders kunnen wel een enorme rots zijn, maar je moet toch echt je eigen fundament leggen. Op die van een ander kan je zeker niet bouwen in dit geval. Stel dat je bouwt op de rots van je ouders of van een ander en zij vallen weg, waar is jouw fundament dan? Toen wij vanmorgen, na lang wachten, eindelijk met “ons” fundament konden beginnen, hebben we goed gezien dat het niet één, twee, drie klaar is. Sterker nog: halverwege zijn we gestopt want we waren wat vergeten. Alles kon er weer uit om later het goede fundament te leggen.
Zo kan het ook in je eigen leven. Af en toe kun je het idee hebben dat je fundament wankelt. Twijfel niet en doe net als onze aannemer vanmorgen; sloop het en overtuig jezelf dat je een goede basis legt voor je verdere toekomst.
De groet van dominee Ros wil ik graag gebruiken als afsluiting en dus stuur ik het, namens ons allemaal, aan allen die ons lief en dierbaar zijn.
Voor wie ons lief zijn vragen wij God:
ga met uw licht vóór hen uit!
Al onze vrienden wensen wij vrede:
Ga met God!
Vaya con Dios en a Dieu!
(Lied 423:2)

Ervaringsrondje:
Iedereen baalde dat we niet direct aan het werk kunnen. Het bezoek van de speciaal onderwijsschool wordt als bijzonder ervaren. We zijn de laatste anderhalve week beter gaan nadenken over het weggooien of niet meer gebruiken van spullen en eten.
We ervaren dat onze basis, ons fundament, sterker wordt, doordat we hier aan het werk zijn en door alle ervaringen die we opdoen. Juist omdat we in een ander land zijn waar het zo anders is dan in ons veilige Nederland. We worden ons steeds meer bewust van het feit dat we allemaal bij 1 God horen en dat we dus gelijk zijn: blank of zwart, jong of oud, arm of rijk. We komen er achter dat niet alleen werk en geld verdienen belangrijk zijn voor ons. We willen ook iets nuttigs in de wereld doen. We zijn ook meer onze thuissituatie gaan waarderen. We vinden ook dat we hier meer voor elkaar krijgen dan in Nederland, bijvoorbeeld al die zware lichamelijke arbeid. We blijven maar doorgaan en snappen soms niet waar de kracht vandaag komt. We spreken uit:
“De Kracht van Zijn liefde” speelt dagelijks een grote rol…