7 juli

Vandaag is dan de eerste echte werkdag. We staan klaar met onze rugzakken met daarin de bagage voor de dag: water, zonnebrandcrème, ballonnen om uit te delen, een pet en werkhandschoenen. Alhagy haalt ons op en met ons allen in één taxibus worden we naar Jambanjelly gereden. Het is stil in de auto. Onderweg passeren we de vissers en de vrachtwagens met manden op het dak. In de manden zit de vis die verkocht gaat worden op de markt. De markten beginnen allemaal later tijdens de Ramadan want de mensen mogen niet eten en drinken totdat de zon onder is.
Na 30 minuten rijden, komen we Jambanjelly in. Mensen zwaaien en roepen. Het roddelcircuit heeft zijn werk gedaan: men weet wie er komen en waarom. We draaien het schoolterrein op. Het is 1 grote zandvlakte met een aantal eenvoudige gebouwen. In de klassen zitten kinderen in donkerblauwe uniformen. Opvallend is wel dat als je beter kijkt, dan zie je de staat van het uniform. Gaten, scheuren en winkelhaken zijn soms dichtgenaaid met garen maar meestal niet. De kinderen kijken en zwaaien. Er is commotie want er is een groep blanke mensen aangekomen!
We worden ontvangen door het hoofd van de school, het hoofd van de ouderraad en nog een aantal belangrijke mannen. Hij heet ons van harte welkom en herhaalt dat zeker 5 keer. Er moet nog van alles geregeld: de wc’s die wij mogen gebruiken moeten nog schoon, er moet overlegd waar we de spullen uit de lokalen moeten laten, we moeten in overleg met de Stichting Bouwen in Gambia over wat we wanneer gaan doen. Ondertussen vinden wij dat we lang moeten wachten. We zijn typische Hollanders: “Genoeg gepraat nu, ik wil aan het werk!”. We worden op de proef gesteld want ook het overleg duurt lang.
Ondertussen zijn de eerste pauzes. Kinderen gaan hier een ochtend of een middag naar school. In totaal telt de school 1700 leerlingen verdeeld over de hele dag. De leeftijd is verschillend: van 7 tot 17 jaar. Kinderen komen bij ons, pakken onze hand, bekijken onze moedervlekken, trekken aan de kleding, aaien onze armen, kijken ons met grote, blijde ogen aan. Iedereen loopt met kinderen om zich heen. Soms maken ze ruzie en jagen ze elkaar weg omdat een ander ook de hand wil pakken. Wij laten ze zien dat we vijf vingers hebben aan elke hand en dat er genoeg ruimte is voor iedereen. Sommigen van ons lopen dus ook echt met 10 of meer kinderen bij zich.
Eindelijk mogen we beginnen: we komen bij elkaar staan, doen de handschoenen aan en schreeuwen heel hard een “woehoehoe” en gooien daarbij onze handen de lucht in. Nu kunnen we de vier lokalen op een rij (onder een dak van 38 meter) leeghalen. We splitsen de spullen gelijk: bruikbaar materiaal sjouwen we naar de overkant (bijna 100 meter dwars door het losse zand) naar een leeg klaslokaal. Spullen die we weg willen doen leggen we direct apart. Dit gaan we afvoeren. Na een uur zweten worden we aangesproken door de docenten: “You have te learn to work on the African way…slow down!” En het is waar: dit houden we niet vol op onze enthousiaste oerhollandse, belachelijk hoge tempo. We besluiten even te eten, te drinken en ons even af te zonderen.
Na een broodje en een liter water kunnen we weer. Dit keer worden we bijgestaan door enthousiaste kinderen. Ze vinden het geweldig om ons te helpen. Na een half uur zie je overal een groep kinderen met blauwe kleding samen met één (inmiddels vieze, zweterige) Hollander, spullen sjouwen van de ene kant naar de andere. We genieten, we lachen, we worden ontroerd door een kind dat een armband geeft met daarop de tekst: “Give others respect to get respect”. We krijgen briefjes in de handen gedrukt met daarop tekst als: “Ik ben arm, heb honger, ik ben wees, ik vind je lief, ik vind je mooi.” Onze namen worden over het schoolplein geschreeuwd. Er wordt gelachen en hard gewerkt. Vele handen maken licht werk en dat is vandaag weer gebleken, want ineens waren alle lokalen leeg! Het werk voor de dag zit er op!
We besluiten met de kinderen die bij ons zijn, om lekker onder de boom te gaan zitten. We leren ze tellen van 1 t/m 10 in het Nederlands. Iedereen doet mee. We zingen liedjes en we doen spelletjes: “we maken een kringetje…”, ”Jan Huygen in de ton…” en natuurlijk de “Hokey Pokey”. We liggen op de grond met elkaar en lachen veel. Kinderen genieten van ons en wij van hen. Sommigen maken tekeningen in het zand, anderen schrijven de naam in het zand en kinderen schrijven het over. We doen een soort van “papagaaitje leef je nog” met dat handen klappen. Ze leren ons hoe het moet. Over en weer leren we van elkaar.
En dan is het tijd om te gaan. We zwaaien en nemen afscheid. We beloven morgen terug te komen. Sommige kinderen houden je hand vast totdat je in de taxibus zit. Ze laten je liever niet los. We rijden het terrein af en praten, lachen, zijn blij en vrolijk. Zo stil als de heenreis verliep, zo onrustig is de terugreis. De mensen die we passeren kijken drie keer om: er passeert een taxibus met daarin westerse mensen die alleen maar liedjes zingen en heel veel lachen.
De dag heeft energie gekost maar ook heel veel energie gegeven.

Dagevaluatie:
Annemieke opent met een gedicht over de wereld, een land waar geluk gratis is.
We lezen Matt 21: 1-21
Egbert vult aan: Jezus krijgt het aan de stok met de Farizeeën al lopende langs het koren, op sabbat. De discussie gaat over of ze nu wel of geen aren mogen plukken. Daar gaat de strijd om waarbij Jezus op de beste manier in de verdediging gaat door te kiezen voor de aanval. Hierdoor wordt later zijn pleit beslecht en zal hij het met zijn leven moeten bekopen.
Hoe anders gaat het vandaag de dag. Wij Christenen op bezoek bij de moslims, nee niet eens de joden maar de moslims! En hoe mooi gaat het daar; alle medewerkers van de school accepteren dat wij gewoon op de voor ons normale tijden eten en drinken. En wij respecteren van onze kant hoe zij vasten. In de hitte van vandaag ben ik wel even een vet portie blij dat ik niet in hun schoenen sta en mij kan afvullen met gewoon water, lauw water.
Velen handen maken licht werk. Dat hebben we gemerkt: eerst worden de kinderen tot de lunch bij ons uit de buurt gehouden, om alles alleen te doen, en begonnen wij te twijfelen of we de klus wel geklaard kunnen krijgen. Na het eten konden we samen met de kinderen van de school gaan opruimen, dat werkte wel heel goed. Binnen de kortste keren was alles op zijn plaats en kon het speelkwartier uhhm speeluur beginnen.
Wat staat er vervolgens in vers achttien? “hier is de dienaar die ik mij gekozen heb, die ik liefheb en in wie ik vreugde vind”
Ik voel mij gelukkig, trots, blij als ik op wat voor wijze dan ook een klein beetje een verlengstuk mag zijn. Ik heb vandaag veertien verlengstukken gezien. Want niet alleen onze ouders of de gemeente van de Oosterkerk, ik weet zeker dat ook de profeet Jesaja trots zou zijn dat het werk van Jezus doorgaat in de wereld.
Op de derde dag hier in Gambia en je denkt dat je alle gevoelens onder controle hebt en het ergste al zo’n beetje gezien hebt, was het vanmorgen eindelijk zover en konden we eindelijk aan het werk, aan ons project.
Om mijn verhaal af te sluiten en ons rondje te beginnen, eerst een paar woorden van mij die ik wil afsluiten met de woorden vers 21
Toen we de bus uitstapten drong het dan ook even donders goed tot mij door: voor mij is een droom in vervulling gegaan. And it hit me, right between the eyes.
Wij weten het en vele met ons en dat het nog lang moge doorklinken: “Op Zijn naam zullen alle volken hun hoop vestigen”.

Ervaringsrondje: we hebben er lang naar toe geleefd en eindelijk was het vandaag zover. We praten over hoeveel werk het was en hoe gaaf we het vinden dat we het uiteindelijk samen de schouders onder hebben gezet en dat het gelukt is om die lokalen leeg te maken. De kinderen die hielpen, ontroerden ons en zorgden er voor dat onze spanning afnam. Het zijn de kleine dingen die maken dat we glunderen en genieten. We vonden het gaaf dat de kinderen stil staan bij dingen die wij normaal vinden: beenhaar en moedervlekken 
Als we gingen zitten, kwamen de kinderen bij ons op schoot en sloegen de armen van ons om hun heen en dan voelden we het hart van het kind kloppen. We realiseren ons dat het ook heel goed andersom had kunnen zijn: onze wieg had hier ook kunnen staan en dan was ik de persoon geweest die hier de hand van een ‘vreemdeling’ had gepakt.
We genieten van elkaar: zij van ons en wij van hun. We kunnen niet wachten tot morgen. Het was en is een wonder!