8 juli

Om kwart over zes gaan de eerste wekkers af in Lemon Creek. Om 7 uur worden we aan het ontbijt verwacht omdat we om kwart voor 8 willen vertrekken. Zodra we Jambanjelly inrijden worden we herkend. Kinderen schreeuwen een naam en zwaaien: “Robin”, “Jennifer”! Als we het terrein van de school oprijden wordt er weer heftig gezwaaid. We halen de dozen van het dak en brengen het in onze eigen schaftruimte. Deze dozen hebben we in april al laten verschepen. Alhagy heeft ze meegenomen voor ons.
De metselaars zijn er al. We kunnen zo aansluiten. Twee kruiwagens zand rijden we naar binnen. We maken een soort grote cirkel met een opstaande rand van dit zand en gooien daar een zak van 50 kilo cement bovenop. Dit moet gemixt worden. Dat houdt in dat we vier scheppen tot onze beschikking hebben en met 2 personen per ‘bult’ kunnen gaan mixen. Omscheppen, omscheppen en weer omscheppen. Het werken is zwaar en het zweet gutst ons van het hoofd, rug, armen en benen. We wisselen elkaar af bij de werkzaamheden. Sommigen van ons zijn ondertussen ‘kleinere klussen’ aan het doen en zodra die klaar zijn of we zijn even toe aan iets anders, gaan we naar het lokaal waar de stenen gemaakt worden. Als het mixen gedaan is maken we weer een cirkel met opstaande rand. In het midden gooien we water. Dit water moet gehaald worden met de jerrycans. Mellany, Esther, Annemieke, Robin en Stef hebben dit gedaan. We zijn helaas nog niet zo ingeburgerd dat we ze op ons hoofd kunnen dragen, dus gebruiken we de kruiwagen voor het vervoer. Nu kan het zware mixwerk beginnen. Water, zand en cement moeten gemengd worden. Het zoute zweet loopt ons in de ogen en we wisselen elkaar af. Ondertussen is de Gambiaanse voorman tevreden over ons werk en geeft hij ons complimenten! We groeien ter plekke en gaan nog harder werken… maar dat was niet de bedoeling volgens onze ‘baas’ want anders was het werk te snel klaar!
Als het zware werk gedaan is (Karel en Jennifer werken erg hard!), komt een van de metselaars met een mal aanzetten. Deze scheppen we vol met cement en slaan we aan met de schep. Het cement vliegt daarbij soms in het rond en we zien er binnen de kortste keren zanderig, ‘cementerig’ en bezweet uit. De mal wordt omgedraaid en uitgestort. HOERA. Dit was de eerste steen gemaakt door Manon! We hoeven er nog maar 399!!
Ondertussen is aan de andere kant van het schoolgebouw een steiger opgebouwd. Het dak zal er af moeten. Esther, Lonneke en Annemieke klommen het dak op met Sam (een van de werkmannen). Manon en Anke zorgden voor het afvoeren van de materialen. De golfplaten worden losgeslagen en naar beneden doorgegeven. Het is warm en stoffig. De spinnenwebben hangen in de haren maar er wordt hard gelachen en vooral hard gewerkt. Na de lunch werken we nog hard door maar rond half 2 roept onze voorman dat het werken klaar is. Klaar? Klaar? Wij kijken eens om ons heen en bedenken ons dat de doelstelling van dag 2 behaald is: het dak is er af en de helft van de stenen zijn gemaakt!
Annemieke en Annika hebben, tussen het zware werken door, de dozen uitgepakt en gesorteerd. De spullen die we hebben verscheept zijn goed aangekomen. Deze spullen zullen we gaan uitdelen de komende weken.
Het materiaal dat we gisteren op de “dit-moet-weg-bult” gooiden, wordt vandaag verder uit elkaar gesloopt. Robin en Stef hebben hier hun energie op gebotvierd.
We bereiden nog een paar dingen voor zodat we dag 3 makkelijk kunnen starten. De kinderen van de school helpen ons daarbij. Jennifer en Ellen zingen spontaan nog even “You’ve got a friend”. De kinderen komen enthousiast bij ons en na diverse knuffels, gesprekken en liedjes doen we nog even de Hokey Pokey met een groep van 50 kinderen en dan stappen we in de bus om terug te gaan.
Op de terugweg zingen we weer luid met elkaar en lachen we veel. Plotseling word ik geraakt door de tekst van een lied dat we samen zingen in de bus: “Pak maar mijn hand. Stel niet te veel vragen. Je kunt niet als enige de wereld dragen, dus pak maar mijn hand, laat mij de weg wijzen.” Ik denk terug aan het moment dat ik 5 kinderen aan elke hand voel, dat je handen over je rug voelt gaan, dat het zand en zweet van je voorhoofd geveegd wordt door de kinderen van de school. Om maar iets kleins terug te kunnen doen voor al deze aandacht heb ik de voeten mogen wassen van de kinderen die mijn hand vasthielden…. Wat was het weer een bijzondere dag.
Dagevaluatie:
Jennifer opent met een gedicht over idealen en het delen en realiseren van die idealen. Ze sluit af met de woorden: “Wie goed doet, goed ontmoet.”
Lonneke leest Matt 12: 22-37
Egbert vult aan: Goed of fout, links of rechts, voor of achter, Jezus heeft weer eens een botsing met de farizeeën en de schriftgeleerden. Wel bijzonder: hebben wij het idee dat wij steeds meer één zijn met de moslims hier in Jambanjelly, dan raken wij hier haast weer in verwarring van de Bijbeltekst. Wat moeten we nu weer? Of is het toch niet zo verwarrend? Staan wij vanmorgen het laatste lokaal te ontruimen komt Ellen bij me en zegt: “Kijk eens wat ik hier heb, om me te nemen naar Hoogeveen. Het scheppingsverhaal en de tien geboden!”Zeker leuk om dat in de Oosterkerk eens te delen met de gemeente. De kinderen krijgen hier godsdienstles in hun eigen geloof. Ook sleepten ze haar mee naar de kraan en ja, hoe mooi kan het zijn, net als Jezus die de voeten waste van zijn leerlingen staat juf Ellen de voeten te wassen van de leerlingen. Een Christen wast de voeten van de moslim…. Inderdaad wees niet bang om de minste te zijn….
Neem dan de vers 25: “Jezus wist wat zij dachten en zei tegen hen: “Elk koninkrijk dat innerlijk verdeeld is, wordt verwoest en geen enkele stad of gemeenschap die innerlijk verdeeld is zal standhouden”.
En hieruit blijkt dat niet de sticker maar het doel bepalend is, want inderdaad ook hier in Jambanjelly stond op de poster het tweede gebod net als bij ons, gelijk aan de eerste: Heb u naaste lief met geheel uw hart en ziel. Storten wij ons dagelijks op het vele werk aan deze school, dan worden wij voor, tijdens, maar vooral na ons werk overstelpt met: Liefde…. Liefde door lachende en spelende kinderen die nu al weten dat ze de rest van hun leven moeten vechten voor hun bestaan en niets hebben.
Vers 35: Een goed mens haalt uit zijn schatkamer met goede dingen, het goede tevoorschijn. Terwijl een slecht mens uit zijn schatkamer met slechte dingen, de slechte dingen tevoorschijn haalt. Deze kinderen hier zullen net als iedereen wel eens de slechte schatkamer ontdekken. Maar als wij hun nu maar eens laten zien dat als je uiteindelijk het beste wilt bereiken, je de deur van je goede schatkamer gerust wagenwijd open mag zetten.
Het is mooi om hier te bouwen en deze mensen veel te geven. Maar ik moest denken aan de reclame van Eurocard Mastercard , een paar nieuwe lokalen erg duur, onmetelijk veel liefde “in return” onbetaalbaar.
Ervaringen van de dag:
Het dak ging er af vandaag en dat was letterlijk en figuurlijk! We verbazen onszelf dat we in Nederland bij hitte niks tot weinig uitvoeren en dat we hier niet willen stoppen en zo kort mogelijk pauze willen houden terwijl het zweet uit alle ledematen klotst.
Het blijft geweldig om aan te komen bij de school en zo te worden ontvangen als wij ontvangen zijn. Meer mensen zouden dit moeten doen. Dan zou de wereld een stuk beter zijn. De kinderen die meehelpen geven ons een goed gevoel. We vinden het soms lastig dat het vaak dezelfde kinderen zijn die we aan de hand hebben. Lonneke vertelt dat je kunt uitleggen dat ze geen ruzie moeten maken om jouw handen maar dat iedereen aan de beurt moet kunnen komen.
We verbazen ons over de primitieve manier van stenen maken. Geen betonmolen of zo iets. Alles gaat handmatig. We spreken uit dat we respect hebben voor de harde werkers in dit land.
We zijn ook verbaasd over onszelf (en ook trots) wat we eigenlijk kunnen… op de steigers klimmen en daken slopen, specie en stenen maken, materiaal repareren etc. We worden hier gewoon echte bouwmannen en bouwvrouwen!