9 juli

Vandaag is de dag dat Nederland speelt! We hebben al geregeld dat we vanavond op een groot scherm voetbal kunnen kijken. We hopen natuurlijk dat het na twee keer 45 minuten gewoon is afgelopen met de winst voor ons thuisland. We zijn namelijk ’s avonds best moe… gisteravond lagen de eersten om tien uur al te slapen omdat het elke ochtend op tijd opstaan is.
Vanmorgen zijn we halverwege de heenweg gestopt om als echte toeristen foto’s te maken van gieren die vlak langs de weg een aangereden hond aan het oppeuzelen waren. Nadat iedereen hetzelfde kiekje gemaakt had reden we verder en werden we op school natuurlijk ontvangen door allemaal zwaaiende kinderen. De laatste dozen hebben we van het dak gehaald en opgeruimd. Het wordt een bloedhete dag. De zon staat hoog aan de hemel te branden en daarom laten we ons eerst vollopen met water. We maken nog even snel gebruik van het toilet (gat in de grond en gooi er een scheutje water achteraan, dan is het doorgetrokken) en gaan dan hard aan de slag.
We zijn begonnen met het natmaken van de stenen die we gisteren gemaakt hadden. Ze moeten uiteindelijk vier dagen drogen en dan zijn ze klaar. Er moeten meer stenen worden gemaakt en in totaal maken we cement met 7 zakken van 50 kilo per stuk. Zoals we al eerder vertelden: per zak cement mengen we twee volle kruiwagens zand en anderhalve jerrycan water. Onze voorman Banka is trots: “You are so intelligent en you all learn so fast!” Hij haalt Christine zelfs uit de vergadering met het hoofd van de school om te laten zien dat er zo hard en goed gewerkt wordt.
De andere helft van de groep is bezig geweest om de sporen van het dak te slopen. Het is bloedheet op het dak maar gelukkig staat er een stevig briesje. Lonneke is fanatiek en springt van steiger naar steiger. De muren zijn ingezaagd en vervolgens meppen we de muur om! Het stof zit in oren, ogen en neus. Ons snot is zwart vanavond. Niet alleen ons snot trouwens. Iedereen zit onder het stof, zand of cement. Heerlijk is dat! Niet alleen om te zien maar ook om je rot te zweten en gewoon met smerige handen over je gezicht te gaan. We zien er niet uit maar het boeit ons niks!
Vandaag zijn er ook een aantal van ons bezig geweest met bankjes inkorten. Met een ijzerzaag worden de stangen die te lang zijn (en dus gevaarlijk) afgezaagd. De vijl komt er aan te pas om de boel glad te maken. En zo zijn er weer extra zitplekken gerealiseerd voor de kinderen! Deze ‘kapotte bankjes’ stonden dus in de opslag en er werd niets mee gedaan… zonde toch?
Het moment van de dag hebben we vandaag met Karel beleefd: een prachtig schattig meisje komt gezellig bij hem staan. Ze kijkt hem een beetje verlegen aan en bestudeert hem eens goed. Ze groet: “Hello”. Karel groet terug: “Hello”. Zij kijkt hem nog eens goed aan en wijst naar zijn buik: “You have a big belly”. We kwamen natuurlijk niet meer bij van het lachen en dat werkte dan weer op de lachspieren van de kinderen om ons heen.
We ervaren het nog elke dag als een wonder dat we hier zijn en dat de kinderen ons de schep soms uit handen nemen en het zware werk ook willen verrichten. Ze werken hard en willen graag dat we een compliment maken (en ook een foto natuurlijk). We praten met elkaar over het feit dat deze kinderen niet zo’n stevig ontbijt en goede lunch hebben gehad voordat ze zo hard gaan werken. Ze hebben tomeloze energie en dat maakt dat wij dat ook krijgen.
Rond drie uur is het te warm om door te gaan. We stoppen dan ook en rijden terug. Onderweg stoppen we om fruit te kopen . De stalletjes aan de kant van de weg zijn kleurrijk ingericht, de vrouwen er achter hebben net zulke kleurrijke kleding aan en veel vrouwen dragen een kind op de rug. Heerlijk dit land met zijn eigen cultuur.
Zodra we terug zijn bij ons hotel gaat iedereen naar de kamers omdat er ‘hoog bezoek’ verwacht wordt. Sommigen zijn zenuwachtig… wie zou er komen? Wij (Lonneke, Jennifer, Egbert, Christine en Ellen) zijn het hoge bezoek en willen met de kamergenoten in gesprek over hoe ze het tot nu toe vinden, of er bijzonderheden zijn en hoe het contact onderling is. Dit is het moment om mooie momenten maar ook ergernissen uit te spreken en je gevoel te uiten.
We nemen tot slot een verkoelende duik en zijn even weer alleen met onze eigen gedachten.
Er speelt een liedje door mijn hoofd… Jennifer zong het zachtjes al op de terugweg.
“Samen zijn is samen lachen, samen huilen, leven door dicht bij elkaar te zijn”.

Dagevaluatie. Manon opent met een verhaal over een jongen die zijn oma ziet schrijven met een potlood. Dit potlood is belangrijk want oma hoopt dat haar kleinzoon op een potlood zal lijken. Het potlood heeft namelijk 5 belangrijke kenmerken:
• Je wordt geleid door een hand.
• Soms moet je stoppen om bij te slijpen.
• Je kunt uitgummen wat mis ging.
• Het belangrijkste zit binnenin.
• Hij laat altijd een spoor achter.
Jennifer leest uit Matt 12: 38-50
Egbert vult aan:
Heerlijk is dat: Ellen kan van alles roepen op de steeds populairder wordende blog want het wordt gelezen door zoveel mensen! Als al deze mensen zich zondagmorgen om kwart over negen melden aan de poort van de Oosterkerk dan zal deze tot de nok gevuld zijn. Nog gekker: ook de hal zal helemaal vol zitten. Hmmm… bij deze nodig ik u allen van harte uit en ben ik nu al nieuwsgierig hoe dat a.s. zondag zal gaan.
Ik krijg voor de derde dag een strijd van Jezus met de farizeeën en schriftgeleerden voor de kiezen. Bedankt roostermakers. Maar al lezende krult er bij mij spontaan een glimlach op de lippen want : mochten we het nog niet weten: Jezus heeft en tegen ons, jou en mij.
Het eerste vers, vers 38, kom ik later op terug. Deze vind ik waardig om mee af te sluiten. Laten we beginnen met het moeilijkste: het verhaal Jona. Als kleine kinderen was het een feest om te Jonassen, van je een twee drie, hatsjie. Maar als je wat ouder wordt, ga je als tiener toch echt wel meer moeite krijgen met dit verhaal. Maar de Ninevieten waren om (en eerlijk gezegd ik na drie dagen Jambanjelly ook helemaal). Wat kan God in deze ellende dicht bij je zijn. Ik spreek hier voor mijzelf maar er zijn hier vast meer mensen die denken: “Ja, hiervoor ben ik op de wereld de liefde voor elkaar gaat boven alles” Hoe lang je nou in de walvis hebt gezeten maakt de lieve kinderen en mensen hier niet uit, als je er maar uitkomt.
Daarna komt in vers 43 tot en met 45: de onreine geest die de mens verlaat en later in een opgeruimd huis zal terugkeren om vervolgens zeven slechte maten mee te nemen. Laat dat voor ons een waarschuwing zijn als we terug komen in Hoogeveen. Want hier is het zo bijzonder, zo mooi en geeft het ons allen een supergevoel. Laten we daar dan voor waken dat we thuis niet worden opgeslokt door ons oude bestaan maar bij alle beslissingen die we nemen even terugdenken aan al die lieve mensen en kinderen in Gambia.
En nog even terug op de vraag van de schriftgeleerden en farizeeën uit het eerste vers. De zin waarop Christine mij gisteren in de bar tipte. Er waren vier jongeren aan het discussiëren over exact dezelfde vraag. En ik wil jullie vragen, als je morgen weer staat te zweten aan de schop of je sjouwt met een stuk puin wat afgevoerd moet worden door de grootste zandbak ter wereld, kijk dan eens om je heen en zie hoe je keer op keer dag in dag uit wordt onthaalt.
“Meester we zouden graag een teken van U zien”
Ik heb er al vele gezien en mijn advies is dan ook: “kijk gerust met je ogen maar zet je hart ook wagenwijd open”.

Ervaringsrondje:
Geweldig om te zien dat iedereen leert van elkaar: kleine kinderen maakten al stenen vandaag! Wij leren van Banka en de kinderen leren weer van ons. Wij leren de docenten dingen en wij leren weer van hen. We beginnen ons lekker thuis te voelen bij de school van Jambanjelly. We leren de kinderen steeds beter kennen. “We worden deel van de school”, zegt Stef. Iedereen helpt elkaar: kinderen dragen ons materiaal en helpen bij het opruimen. We ervaren het als bijzonder dat ze ons helpen precies op het moment dat wij er even doorheen zitten. Gaaf is dat! Vandaag kostte energie maar heeft wederom energie gegeven. De kinderen zoeken steeds contact, ook na het werken. Ze komen dicht tegen ons aanzitten en willen het liefst lijfelijk contact.